werkgever/werknemer

Werknemer is sinds 2005 in dienst van werkgever. Op de arbeidsovereenkomst is de van kracht zijnde CAO voor het Schilders-, Afwerkings- en Glaszetbedrijf (hierna: de cao) van toepassing verklaard. Partijen zijn verdeeld over de uitleg van artikel 39 en 40 cao, waarin een reiskostenvergoeding ‘van en naar het werk’ is opgenomen. Volgens werknemer moet deze bepaling aldus worden gelezen dat de reis vanaf het huisadres naar de vestiging van de werkgever (en eventueel daarvandaan naar een derde locatie) voor vergoeding in aanmerking komt. Volgens werkgever is met deze bepaling bedoeld de reis vanaf de vestiging van de werkgever naar het feitelijke werk. Het hof heeft werknemer in het gelijk gesteld, onder meer omdat uit de bijlage blijkt dat voor buitenlandse werknemers als vertrekpunt hun vaste woon- en verblijfplaats heeft te gelden. Deze bepaling zou in de uitleg van werkgever zinledig zijn. Tegen dit oordeel keert werkgever zich in cassatie. Hij stelt zich op het standpunt dat de uitleg van het hof aan de strofe ‘van en naar het werk’ onredelijk, want ongebruikelijk, is.

De advocaat-generaal concludeert als volgt. De genoemde stelling is een feitelijk novum, waarvoor in cassatie geen plaats is.

De Hoge Raad oordeelt als volgt. De in het middel aangevoerde klachten kunnen niet tot cassatie leiden. Zulks behoeft, gezien artikel 81 Wet RO, geen nadere motivering nu de klachten niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.