Leyman/Rijksinstituut voor ziekte? en invaliditeitsverzekering (RIZIV)

Leyman was van 1971 tot 2003 in loondienst in België. Zij woont sinds 1999 in Luxemburg en sinds augustus 2003 is zij onderworpen aan het Luxemburgse socialezekerheidsstelsel. Vanaf 8 juli 2005 is Leyman arbeidsongeschikt en geniet zij een invaliditeitsuitkering toegekend door de Luxemburgse uitkeringsinstantie. Het Belgische Rijksinstituut voor ziekte- en invaliditeitsverzekering (RIZIV) heeft Leyman vanaf 23 juni 2006 een uitkering toegekend. Volgens Leyman heeft zij evenwel recht op een uitkering vanaf 8 juli 2005. In casu betreft het twee socialezekerheidsstelsel die met elkaar in conflict zijn. Op grond van de Belgische regeling wordt geen onderscheid gemaakt tussen ziekte en invaliditeit, anders dan op grond van de periode van arbeidsongeschiktheid. In Luxemburg wordt echter wel een onderscheid gemaakt tussen tijdelijke en blijvende arbeidsongeschiktheid. Bijgevolg ondervindt een migrerende werknemer nadeel van dit stelsel, omdat hij pas na een jaar volgens de Belgische wetgeving een invaliditeitsuitkering ontvangt. Dit staat op gespannen voet met de coördinatieverordening 1408/71 en het vrij verkeer van werknemers (art. 39 EG), aldus werknemer. De Belgische rechter heeft dienaangaande prejudiciële vragen gesteld.

Het Hof oordeelt als volgt. Gelet op een en ander moet op de gestelde vragen worden geantwoord dat artikel 39 EG aldus moet worden uitgelegd dat het zich ertegen verzet dat de bevoegde organen van een lidstaat een nationale wettelijke regeling toepassen die, overeenkomstig artikel 40, lid 3, sub b, van verordening nr. 1408/71, het recht op invaliditeitsuitkeringen laat ingaan na afloop van een tijdvak van primaire arbeidsongeschiktheid van een jaar, indien een dergelijke toepassing tot gevolg heeft dat een migrerende werknemer aan de sociale zekerheid van die lidstaat bijdragen heeft betaald die geen recht geven op een uitkering, waardoor die werknemer wordt benadeeld ten opzichte van een niet-migrerende werknemer.