werkgever/werknemer

Werknemer is van 2002 tot 2006 in dienst geweest van werkgever, als administratief medewerkster. Op de arbeidsovereenkomst was de cao voor de metaalnijverheid van toepassing. Werkgever maakt gebruik van een prikklok, die afrondt op kwartieren, in die zin dat bij aankomst als kloktijd geldt het meest nabije ‘ronde’ kwartier dat nog niet is verstreken (bijvoorbeeld feitelijke binnenkomst 8.02 uur wordt kloktijd 8.15 uur), terwijl bij vertrek als kloktijd geldt het meest nabije reeds verstreken kwartier (bijvoorbeeld feitelijk vertrek 17.41 uur wordt kloktijd 17.30 uur). Werknemer vordert thans uitbetaling van 114 uur en 11 minuten aan overuren. Dit is volgens haar het verschil tussen de feitelijk gewerkte uren en de geklokte uren. De kantonrechter heeft de vordering toegewezen.

Het hof oordeelt als volgt. Van overwerk dat recht geeft op een vergoeding is, bij gebreke van een tussen partijen gemaakte afspraak, sprake indien ten minste komt vast te staan dat de werkgever het overwerk aan de werknemer heeft opgedragen of dat uit de omstandigheden van het geval blijkt dat hij daarmee heeft ingestemd (HR 6 maart 1998, NJ 1998/527). Het verschil tussen feitelijk gewerkte uren en de geklokte uren kan op grond van de arbeidsovereenkomst noch op grond van de cao worden aangemerkt als overuren. Van andere feiten of omstandigheden is niet gebleken. Daarbij merkt het hof op dat de bewijslast terzake op werknemer rust (HR 15 juni 2006, JAR 2006, 243).

De vordering van werkgever dat werknemer te weinig geklokte uren heeft gemaakt, zodat hij loon overschuldigd heeft betaald, wordt afgewezen. Uit de arbeidsovereenkomst of cao volgt immers niet dat werknemer verplicht is tot 38 uur ‘geklokte arbeid’ terwijl onvoldoende is gesteld om aan te nemen dat werknemer minder ‘feitelijke arbeid’ heeft verricht.