werknemer/werkgever

Werknemer is op 4 december 2006 in dienst getreden van werkgever, in de functie van financieel accounting adviseur. In verband met een arbeidsconflict heeft werknemer zich op 4 november 2009 arbeidsongeschikt gemeld. Op 7 december 2009 stelt de bedrijfsarts vast dat werknemer vanaf 19 november weer arbeidsgeschikt is. Werknemer betwist dit oordeel en meldt zich opnieuw ziek. Op 28 december 2009 schrijft de bedrijfsarts dat nog steeds sprake is van situationele arbeidsongeschiktheid. Partijen hebben op 8 februari 2010 een vaststellingsovereenkomst gesloten, volgens welke de arbeidsovereenkomst in overleg is beëindigd met ingang van 1 april 2010. In deze vaststellingsovereenkomst is bepaald dat werkgever het gebruikelijke loon tot de einddatum zal voldoen. Thans vordert werknemer achterstallig loon en schadevergoeding. Volgens werknemer dient onder het gebruikelijke loon 100% van zijn laatstverdiende salaris en niet slechts 70% te worden verstaan. De schadevergoeding bestaat uit vergoeding van kosten voor onnodige juridische bijstand. De werkgever vordert in reconventie vergoeding van onverschuldigde betaling. Volgens de werkgever heeft werknemer geen recht op loon over de periode dat hij niet heeft gewerkt.

De kantonrechter oordeelt als volgt. Anders dan de werkgever stelt, kan niet worden geoordeeld dat werknemer na 19 november 2009 weer volledig arbeidsgeschikt was. De weigering om de bedongen arbeid te verrichten, vindt zijn oorzaak in de ziekte/het arbeidsconflict. Dit blijkt ook uit het tweede bericht van de bedrijfsarts. Werknemer heeft derhalve over die periode recht op loon. Vervolgens is de vraag welk loon hiermee wordt bedoeld. Anders dan werknemer stelt, blijkt niet dat partijen hebben beoogd af te spreken dat werknemer recht zou hebben op 100% loondoorbetaling. Omdat uit het geldende verzuimprotocol evenwel volgt dat werknemers recht hebben op 90% van het loon, zal de vordering tot dit bedrag worden toegewezen.