werknemer/werkgever

Werknemer (53 jaar) is op 1 juni 1976 in dienst getreden van werkgever (een detailhandel in mannenmode), laatstelijk in de functie van afdelingsleider/verkoper. Op 19 februari 2011 heeft werkgever werknemer bij zich geroepen en aangegeven dat hij niet meer naar behoren zou functioneren en niet meer bij de bedrijfsorganisatie zou passen. Werknemer heeft zich op 28 februari 2011 ziek gemeld door spanningen die zich uitten in zowel lichamelijke als psychische klachten. De bedrijfsarts heeft vastgesteld dat werknemer niet arbeidsongeschikt is op medische gronden en heeft geconcludeerd dat er sprake is van een arbeidsconflict. Werkhervatting voordat het conflict is opgelost, wordt niet verstandig geacht. Mediation heeft uiteindelijk niet tot een oplossing geleid. De verzekeringsarts van UWV onderschrijft het oordeel van de bedrijfsarts en stelt in zijn rapport dat werkgerelateerde ernstige stress is gediagnosticeerd als gevolg van het conflict. Werkgever heeft vanaf 30 maart 2011 het loon opgeschort. Werknemer vordert loondoorbetaling. Hij stelt dat er sprake is van aan de werkgever toe te rekenen feiten en omstandigheden die (een dreiging van) psychische of lichamelijke klachten veroorzaken, op grond waarvan niet van werknemer verlangd kan worden dat hij zijn werkzaamheden verricht.

De kantonrechter oordeelt als volgt. De bedrijfsarts en de verzekeringsarts hebben beiden geconcludeerd dat het verzuim zijn oorsprong vindt binnen het arbeidsconflict en dat van ziekte geen sprake was (situatieve arbeidsongeschiktheid). Werknemer heeft alleen recht op loondoorbetaling als de situatieve arbeidsongeschiktheid in redelijkheid voor rekening van werkgever behoort te komen. Dat is het geval als aannemelijk is dat er sprake is geweest van feiten en omstandigheden die voor werknemer zodanig waren, dat met het oog op de dreiging van psychische of lichamelijke klachten van hem redelijkerwijze niet verwacht mocht worden dat hij zijn werkzaamheden zou verrichten (HR 27 juni 2008, JAR 2008/188). Werknemer stelt dat hij ontoelaatbaar onder druk is gezet om akkoord te gaan met het einde van zijn 30-jarig dienstverband zonder het betalen van een vergoeding. Dit heeft geleid tot psychische en/of lichamelijke klachten, die worden bevestigd door zijn huisarts, bedrijfsarts en verzekeringsarts. Niet is gebleken dat met werknemer regelmatig functioneringsgesprekken zijn gevoerd. Werkgever heeft onvoldoende weerlegd dat het gesprek op 19 februari 2011 voor werknemer als een complete verrassing kwam. Er is derhalve sprake van een situatie die grotendeels in de risicosfeer van werkgever is gelegen. Voldoende aannemelijk is dat werknemer in een situatie van ernstige werkgerelateerde stress is gekomen als gevolg van de houding van werkgever. Volgt toewijzing van de loonvordering.