werknemer c.s./werkgever

Werknemer 1 is sinds 1 december 2006 in dienst van werkgever. In zijn arbeidsovereenkomst is een eenzijdig wijzigingsbeding opgenomen. Werknemer 2 is op 1 oktober 1996 bij werkgever in dienst getreden en in zijn arbeidsovereenkomst is geen eenzijdig wijzigingsbeding opgenomen. Op 1 januari 2010 is, met instemming van de ondernemingsraad, de ‘Regeling Mobiele Werkvoorzieningen’ ingevoerd, waardoor werknemers geen recht meer hebben om op declaratiebasis hun vaste thuistelefoon en ADSL netwerkaansluiting te declareren, maar waarbij aan werknemers een ‘smartphone’ met data-abonnement ter beschikking wordt gesteld en een maandelijkse vergoeding van € 25 netto voor hun internetaansluiting. Werknemers vorderen een verklaring voor recht dat de oude regeling op hen wordt toegepast. De kantonrechter heeft de vorderingen van de werknemers afgewezen.

Het hof oordeelt als volgt. Werknemer 2 wordt niet-ontvankelijk verklaard, omdat de schade maximaal € 566,75 netto per jaar bedraagt nu hij sinds 1 mei 2011 niet meer werkzaam is bij werkgever. De vordering beloopt hierdoor minder dan de appèlgrens van € 1.750. Werknemer 1 is wel ontvankelijk, omdat hij naar verwachting nog voor een behoorlijk aantal jaren bij werkgever werkzaam zal zijn en zijn vordering daarmee boven de appèlgrens komt. In de arbeidsovereenkomst is een eenzijdig wijzigingsbeding opgenomen. De ondernemingsraad heeft onvoorwaardelijk toestemming gegeven voor het wijzigen van de Regeling en is daarbij niet over één nacht ijs gegaan. Werkgever heeft bij de wijziging een dusdanig zwaarwegend belang dat het belang van de werknemer dat door de wijziging zou worden geschaad, daarvoor naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid moet wijken. De stelling dat sprake is van verkapt loon kan werknemer 1 niet baten, omdat uitsluitend een vergoeding werd verschaft voor de gemaakte kosten na het indienen van een declaratie.