werknemer/X

Werknemer is van 15 april tot 14 oktober 2011 in dienst geweest van X, een payrollonderneming. Werknemer is tewerkgesteld bij M&L als monteur. Op de arbeidsovereenkomst is de CAO voor medewerkers van Payrollondernemingen van toepassing. In de overeenkomst tussen X en M&L staat dat werknemer 38 uur per week te werk wordt gesteld. In de arbeidsovereenkomst staat in artikel 3: ‘De arbeidsduur en werktijden per periode worden door de inlener vastgesteld. Het gemiddelde aantal te werken uren bedraagt 1 per week, gerekend over de duur van de arbeidsovereenkomst.’ In artikel 9 wordt verwezen naar een verzuimprotocol waarin onder meer staat dat in geval van ziekte een medewerker die minder dan 13 weken in dienst is zijn/haar contracturen uitbetaald zal krijgen. Van 23 mei 2011 tot 15 augustus 2011 is werknemer als gevolg van een gebroken pols arbeidsongeschikt geweest. Thans is de hoogte van de loondoorbetalingsverplichting in geschil. X heeft slechts 1 uur loon per week betaald.

De kantonrechter oordeelt als volgt. Uit de omstandigheid dat werknemer zowel voor als na zijn ziekteperiode gedurende 38 uur per week tewerk is gesteld, moet, mede gelet op hetgeen X en M&L zijn overeengekomen, worden afgeleid dat M&L gedurende de ziekteperiode de arbeidsuren en werktijden van werknemer niet naar beneden heeft bijgesteld. Dit bezien in samenhang met de bepaling in het verzuimprotocol, moet worden geconstateerd dat X heeft beoogd ten aanzien van werknemer in negatieve zin af te wijken van het bepaalde in artikel 7:629 BW, hetgeen haaks staat op het dwingendrechtelijk karakter van dat wetsartikel dat slechts voor wat betreft de wachtdag zo’n afwijking mogelijk maakt; daarin voorziet artikel 3.2 van het verzuimprotocol. De loonvordering van werknemer wordt toegewezen, waarbij wordt uitgegaan van een arbeidsomvang van 38 uur per week.