werknemer/werkgever

Werknemer is in 1995 in dienst getreden van werkgever. Werknemer is per 1 januari 2009 naar Shanghai verhuisd en heeft vanaf die datum in Shanghai ten behoeve van werkgever gewerkt. Op 21 maart 2016 wordt werknemer op staande voet ontslagen. De centrale vraag is wie de werkgever van werknemer is vanaf 1 januari 2009. Volgens werknemer is dat werkgever-NL. De ‘formele overplaatsing’ naar de dochter in China was enkel een schijnconstructie om zodoende een werkvergunning in China te krijgen. Volgens werkgever-NL is de arbeidsovereenkomst destijds overgegaan naar de dochter in China.

Het hof oordeelt als volgt. Het hof stelt voorop dat werknemer niet voldoende heeft betwist de stelling van werkgever-NL dat zij geen zelfstandig belang had bij het oprichten van een dependance in of het uitzenden van een werknemer naar China, omdat de werkwijze waarbij werknemer als inkoper vanuit Nederland werkte prima functioneerde en dat het vooral de wens van werknemer was om naar China te verhuizen. Werknemer stelt wel dat werkgever-NL, nadat de tewerkstelling in Shanghai een feit was, van deze nieuwe constructie profijt heeft gehad, doch dat wil niet zeggen dat de wens om de werkwijze te veranderen vanuit werkgever-NL is gekomen. Tussen partijen staat vast dat werknemer vanaf 1 januari 2009 in Shanghai heeft gewerkt en dat er per die datum een arbeidsovereenkomst tussen werknemer en Chinese agent is opgemaakt, omdat het voor het verkrijgen van een werkvergunning in China nodig was dat er een arbeidsovereenkomst met een Chinees bedrijf was. Daarnaast staat vast dat werknemer op 21 januari 2010 de arbeidsovereenkomst met China heeft ondertekend, waarin is vermeld dat hij per 1 januari 2009 bij China in dienst is getreden. Voorts heeft werknemer niet betwist dat er vanuit werkgever-NL een eindafrekening van het dienstverband met werknemer is opgemaakt per genoemde datum, met daarop vermeld ‘In dienst: 15-11-1995 t/m 31-12-2008’, dat hij door werkgever-NL is afgemeld voor de pensioen- en arbeidsongeschiktheidsverzekeringen in Nederland. Voorts beroept werknemer, onder verwijzing naar onderliggende stukken, zich nog op een aantal omstandigheden rond zijn ontslag in maart 2016, waaruit hij de conclusie trekt dat dat ontslag door werkgever-NL en niet door China is gegeven. Ook hiervoor geldt echter dat hij het handelen van bestuurder toeschrijft aan werkgever-NL, terwijl bestuurder tevens meerderheidsaandeelhouder en bestuurder van China is. Uit het voorgaande volgt dat het hof, met de kantonrechter, van oordeel is dat de arbeidsovereenkomst met werkgever-NL met wederzijds goedvinden is geëindigd per 1 januari 2009. Dat betekent dat de verzoeken van werknemer, die alle op het bestaan van zo’n arbeidsovereenkomst gebaseerd zijn, worden afgewezen.