werkneemster/Stichting Amsterdam Museum

Feiten

Sinds 1 januari 2001 is werkneemster in dienst van AM, laatstelijk in de functie van museumdocente. Haar werk bestaat uit het geven van rondleidingen. In 2011 is de omvang van de arbeidsovereenkomst bepaald op 216 uur per jaar, gemiddeld 18 uur per maand. Dit is gedaan omdat de werkzaamheden pieken en dalen kennen. In april 2014 heeft werkneemster verzocht om aanpassing van haar arbeidsduur tot minimaal 312 uur per jaar. AM heeft dit verzoek afgewezen. De kantonrechter in kort geding heeft bij vonnis van 28 november 2014 de vordering van werkneemster afgewezen omdat voorshands is aangenomen dat zwaarwegende bedrijfsbelangen zich verzetten tegen uitbreiding van de arbeidsduur. De kantonrechter heeft het ontbindingsverzoek van AM afgewezen. Deze beschikking is door het hof bekrachtigd. Thans vordert werkneemster (opnieuw) AM te veroordelen om mee te werken aan aanpassing van de omvang van de arbeidsovereenkomst tot minimaal 480 uur per jaar en vaststelling van de gewenste spreiding conform de wensen van werkneemster. Werkneemster grondt haar verzoek op artikel 3 van de Wet flexibel werken (hierna: Wfw) en voert aan dat er geen zwaarwegende belangen bestaan bij AM op grond waarvan het verzoek niet kan worden toegewezen.

Oordeel

AM heeft aangevoerd dat zij slechts twee rondleiders in dienst heeft en daarnaast al jarenlang over een pool vrijwilligers beschikt voor de rondleidingen. De inzet van vrijwilligers is nodig, omdat rondleidingen op aanvraag plaatsvinden en de rondleiders flexibel beschikbaar moeten zijn. De meeste rondleidingen vinden plaats tussen 10:00 en 14:00 uur. Er wordt naar gestreefd de rondleider op die rondleidingen te boeken die qua aard van de groep, taalgebied en soort rondleiding het beste bij hem of haar past. Werkneemster wordt meestal als eerste gebeld. Zij is echter niet op alle rondleidingen inzetbaar. Het is nu al lastig om de uren van werkneemster te vullen met rondleidingen, zodat er sprake is van ‘lege uren’, waarvoor zij wel wordt betaald, maar er geen werk is voor haar. Dit probleem wordt alleen maar groter als een vermeerdering van uren wordt geaccepteerd. AM heeft te maken met slinkende subsidie en grote concurrentie in de ‘museummarkt’. Zij verwijst naar de begroting 2016, waarin is meegenomen een overzicht van bezuinigingsmaatregelen voor de jaren 2017 tot en met 2020. Er is geen loonruimte en geen formatieruimte, aldus steeds AM. Hoewel werkneemster tegen de argumenten van AM heeft ingebracht dat zij op alle rondleidingen en op alle tijden inzetbaar is, maar gewoon niet wordt opgeroepen, is in dit kort geding voldoende aannemelijk geworden dat het plannen van de rondleidingen, zonder de inzet van freelancers onmogelijk is. Werkneemster kan nu eenmaal niet op alle rondleidingen worden ingezet, alleen al omdat sommige rondleidingen gelijktijdig worden gegeven en omdat zij ook recht heeft op vakantie- en vrije dagen. Ook is duidelijk geworden dat AM kampt met teruglopende subsidie. Uitbreiding van het aantal vaste formatie-uren leidt tot meer vaste lasten. Van vrijval van formatieruimte voor de functie die werkneemster vervult, is niet gebleken. In de begroting voor 2017 is niet voorzien in vervanging van personeel dat met pensioen gaat. Het verweer van AM dat zij op grond van zwaarwegende bedrijfsbelangen het verzoek terecht heeft afgewezen is in de bodemprocedure dan ook zeker niet kansloos. Dit alles overziend acht de kantonrechter de kans dat de vordering van werkneemster in een bodemprocedure wordt toegewezen niet zodanig, dat daar nu al op vooruit zou moeten worden gelopen. Het gevorderde voorschot op de schadevergoeding wordt ook afgewezen. Hetgeen daartoe is aangevoerd is onvoldoende om aan te nemen dat AM zich niet als een goed werkgever heeft gedragen.