Feiten

Werknemer is per 14 maart 2018 bij werkgeefster voor de duur van zes maanden in dienst getreden. Werkgeefster is eigenaar van een sleepboot. De sleepboot lag op 23 maart 2018 aangemeerd tegen een ponton in de Tennesseehaven te Rotterdam, naast een andere sleepboot. Werknemer was op 23 maart 2018 als stuurman werkzaam op de sleepboot van werkgeefster. Bij het ontmeren is werknemer van de sleepboot op het ponton gestapt om de trossen van de bolders los te maken en vervolgens is hij tussen het ponton en het schip gevallen en te water geraakt. Nadat alarm is geslagen is werknemer weer aan boord gehaald. Werknemer is met een taxi naar het Havenziekenhuis gebracht. Bij e-mail van 26 juni 2018 heeft werknemer aan werkgeefster aangegeven niet verder te willen gaan in de sleepvaart. Op 29 april 2020 heeft werknemer werkgeefster aansprakelijk gesteld voor het letsel dat hij tijdens het verrichten van zijn werkzaamheden heeft opgelopen. Werkgeefster heeft tot op heden de aansprakelijkheid niet erkend. In deze procedure verzoekt werknemer een verklaring voor recht dat werkgeefster aansprakelijk is voor de schade die werknemer heeft gelegen als gevolg van het te water raken op 23 maart 2018.

Oordeel

De kantonrechter oordeelt allereerst dat het verzoek zich leent voor behandeling in een deelgeschilprocedure als bedoeld in artikel 1019w e.v. Rv. Tussen partijen staat niet ter discussie dat op 23 maart 2018 een incident heeft plaatsgevonden waarbij werknemer tijdens de uitoefening van zijn werkzaamheden een ongeval is overkomen nu hij tussen het ponton en het schip te water is geraakt. Werkgeefster heeft niet, althans niet voldoende, weersproken dat werknemer daarbij (in ieder geval lichamelijk) letsel heeft opgelopen. Ter zitting heeft werknemer aan de hand van de plattegrond van de sleepboot nog nader toegelicht dat hij (in het donker) vanaf het afgemeerde schip op het ponton is gestapt, dat de deklichten in zijn gezicht schenen en dat hij daarom geen zicht had en dat de sleepboot door het gelijktijdig afmeren van een ander schip van het ponton is gedreven en dat hij vervolgens tussen het ponton en de sleepboot in het water is gevallen. Hiermee heeft werknemer voldoende onderbouwd gesteld dat hij op 23 maart 2018 in de uitoefening van zijn functie schade heeft geleden als gevolg van een ongeval. De stelling van werkgeefster dat een incident als het onderhavige uniek is en in de afgelopen vijftien jaar nooit eerder is voorgekomen, maakt niet dat geen zorgplicht zou gelden. Bovendien is het te water raken een bekend risico in de scheepvaart. Hoewel werkgeefster wel heeft gewezen op de ervaring, het salaris en de verantwoordelijkheden van werknemer, heeft zij nagelaten te stellen en te onderbouwen dat zij voorlichting heeft verstrekt of specifieke maatregelen heeft genomen om de risico’s op dit vlak weg te nemen of te beperken. Werkgeefster heeft slechts in algemene termen aangevoerd dat zij aan haar verplichtingen heeft voldaan, en dat werknemer als ervaren stuurman wist waar hij mee bezig was, althans dat hij dat had moeten weten. Maar hoe en op welke wijze werkgeefster aan haar verplichtingen heeft voldaan heeft zij niet concreet gesteld. Ook is niet duidelijk geworden of er ten aanzien van de desbetreffende werkplek een RI&E is opgesteld. Daar komt nog bij dat werkgeefster heeft erkend dat de verlichting op het ponton tekortschoot, in die zin dat er slechts sprake was van een vorm van basisverlichting, gelet op het ontbreken van een stroomvoorziening. Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen luidt de conclusie dat werkgeefster niet heeft aangetoond dat zij haar zorgplicht als bedoeld in artikel 7:658 lid 1 BW is nagekomen en daarmee is zij ten opzichte van werknemer aansprakelijk voor de gevolgen van het arbeidsongeval.