X/PostNL Pakketten Benelux B.V.

X en PostNL zijn op 21 oktober 2010 een vervoersovereenkomst aangegaan voor onbepaalde tijd. Er gold op dat moment een tarief van ‘€ 1,39 per succesvolle stop’. Op 13 december 2010 is een nieuwe Bijlage tussen partijen overeengekomen. De vergoeding werd toen € 1,32 per succesvolle stop. Op 26 maart 2012 is een Bijlage door partijen overeengekomen, betrekking hebbend op het gebied Amsterdam West en met een vergoeding van € 1,20 per stop. X heeft op 16 april 2012 een brief geschreven aan PostNL, waarin hij kenbaar maakt de door PostNL opgelegde tariefdaling van € 0,05 desnoods te willen accepteren, maar niet bereid te zijn om de maandagroute te rijden. PostNL heeft op 9 mei 2012 aan X geschreven de vervoersovereenkomst (nogmaals) met inachtneming van een termijn van één maand op te zeggen, dat wil zeggen per 10 juni 2012. De kortgedingrechter heeft bij vonnis van 25 juli 2012 de vorderingen van X afgewezen. De kortgedingrechter overweegt daartoe onder andere dat de opzegtermijn van één maand contractueel is vastgelegd, en dat het er vooralsnog voor wordt gehouden dat het naar de maatstaven van redelijkheid en billijkheid niet onaanvaardbaar is dat PostNL die opzegtermijn van één maand heeft gehanteerd. Na dit kort geding had X nog één wijk over, te weten in Amsterdam. PostNL heeft vervolgens ook de overeenkomst met betrekking tot de Amsterdamse wijk opgezegd per 24 oktober 2012. X liet zich bij de werkzaamheden door anderen bijstaan. Kern van het geschil betreft de vraag of X werkzaam is op basis van een arbeidsovereenkomst en X recht heeft op loondoorbetaling.

De kantonrechter oordeel als volgt. X heeft verklaard dat hij zich voor de uitvoering van de bedongen werkzaamheden door meer dan drie personen, niet zijnde familieleden, liet bijstaan. Op grond reeds van deze omstandigheden kan de tussen partijen gesloten overeenkomst niet worden aangemerkt als arbeidsovereenkomst, nu een arbeidsovereenkomst tot uitgangspunt heeft dat de bedongen arbeid door de werknemer zelf dient te worden verricht. Daarvan is in de onderhavige situatie geen sprake. Om dezelfde reden is ook het BBA niet van toepassing, nu artikel 1 onder b onder 2 BBA vereist dat de bedongen arbeid ‘persoonlijk’ wordt verricht.

De subsidiaire vordering is erop gebaseerd dat de door PostNL verrichte opzegging naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is, en dat van onaanvaardbaarheid geen sprake meer zou zijn indien een opzegtermijn van zes maanden in acht was genomen. Om die reden wordt de netto winst gedurende zes maanden gevorderd, zijnde € 30.996. Deze vordering wordt afgewezen. X heeft niet betwist dat het volume aan te bezorgen pakketten in de aan april 2012 voorafgaande periode met 8% is gestegen. Het komt de kantonrechter, met PostNL, aannemelijk voor dat die stijging tot een verhoging van efficiency voor X leidt. Immers, het zal vaker voorkomen dat er meerdere pakketten op één adres moeten worden bezorgd, hetgeen door middel van de toeslag tot een extra betaling leidt. Ook zal, naar mag worden aangenomen, in de stedelijke gebieden waar hij werkt, de gemiddelde door X af te leggen afstand per extra te bezorgen pakket afnemen. X heeft het door PostNL gedane voorstel niet willen uitproberen, maar het op voorhand afgewezen. X heeft ook niet onderbouwd dat het voorstel tot uitbreiding met een extra Amsterdamse wijk onredelijk was. Door die extra wijk te accepteren had hij twee (Amsterdamse) wijken gehad, zonder dat daaraan de door hem blijkbaar als onaantrekkelijk ervaren maandagbezorging vastzat. Nu het voorstel van PostNL niet op voorhand als onredelijk overkomt komt in dat geval zo’n afwijzing voor rekening en risico van X. Daarmee is het door PostNL vervolgens opzeggen van de overeenkomst, naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid niet onaanvaardbaar.