werknemer/Flextronics International Europe BV

Werknemer (55 jaar) is in 1973 in dienst getreden van Flextronics International Europe BV (Flextronics). Met toestemming van de CWI is de arbeidsovereenkomst wegens bedrijfseconomische reden opgezegd per 1 juli 2008. Tussen partijen geldt een Sociaal Plan gebaseerd op 80% van de kantonrechtersformule. Voorts is met werknemer in het kader van de reorganisatie een zogenoemde retentiebonus overeengekomen. Partijen twisten thans over de juiste berekeningswijze van de vergoeding conform het Sociaal Plan. De bewoordingen van het Sociaal Plan geven volgens werknemer aan dat na het veertigste levensjaar aanvangt vanaf het moment dat werknemer 39 is geworden. Hierdoor heeft de Flextronics een verkeerde A-factor berekend. Flextronics beroept zich op de toelichting van de kantonrechtersformule. Voorts twisten partijen over de naleving van een zogenoemde retentiebonus. Volgens werknemer had Flextronics deze bonus in de stamrecht-BV moeten storten in plaats van bruto over te maken.

De kantonrechter oordeelt als volgt. Een zuiver tekstuele uitleg pleit ervoor om het veertigste levensjaar te doen aanvangen op de dag waarop de werknemer de leeftijd van 39 bereikt (evenals een kind bij de geboorte zijn eerste levensjaar begint). Evenwel: de bewoordingen van het Sociaal Plan en de gegeven voorbeelden stemmen letterlijk overeen met de bewoordingen en voorbeelden in de kantonrechterlijke aanbeveling 1996-2008 en de Tavola-formule 2008. De kantonrechter gaat ervan uit dat in de CAO Sociaal Plan dan ook volledig aansluiting is gezocht bij de maatschappelijke praktijk van de berekening van ontbindings- en/of ontslagvergoedingen, zoals die ooit in de vorige eeuw door de kantonrechters zijn bedacht en sindsdien over het algemeen zijn toegepast. De maatschappelijke duiding van de bewoordingen van het Sociaal Plan leidt ertoe dat voor de berekening van de ontslagvergoeding de uitleg van werknemer niet moet worden gevolgd, maar die van Flextronics. Dan nog echter staat de kantonrechtersformule een werkgevers- en een werknemersvriendelijke variant toe, te weten toekenning van een factor twee vanaf 50 jaar of vanaf 51 jaar. De kantonrechter kiest voor de werknemersvriendelijke variant, zodat werkgever het verschil alsnog moet vergoeden.

Met betrekking tot de retentiebonus oordeelt de kantonrechter als volgt. In beginsel wordt op grond van de Wet op de Inkomstenbelasting alleen door de Inspecteur een stamrechtvrijstelling gegeven als de uitkering moet dienen ter vervanging van gederfd of te derven loon. De retentiebonus ziet op concrete beloning/tegenprestatie voor verrichte arbeid, namelijk om gedurende een zekere tijd tegen extra beloning als werknemer aan te blijven. Daarnaast is de werkgever voor de verrichte productieve arbeid loon gewoon loon verschuldigd. Dit voert tot de conclusie dat de extra beloning geen vergoeding voor gederfd of te derven loon is. Het gaat bij de retentiebonus dus om loon. Mochten partijen al een afspraak hebben gemaakt over storting in de stamrecht-BV dan is deze afspraak evident zo in strijd met het wettelijk systeem/regels dat eiser op de nakoming daarvan in redelijkheid niet mocht rekenen. Dat wil zeggen alleen voor wat betreft de afstortafspraak. Het verloonde (netto)bedrag kan de werknemer wel vorderen; hij kan alleen geen aanspraak maken op bruto-uitkering van de overeengekomen som. En het staat vast dat Flextronics het verloonde (netto)bedrag aan werknemer heeft uitgekeerd. Het had op de weg van werknemer gelegen door middel van een schrijven van de Inspecteur der Directe Belastingen aan te tonen dat de door hem voorgestane betalingswijze fiscaal werd geaccepteerd. Dat heeft werknemer niet gedaan. De vordering wat betreft de retentiebonus moet worden afgewezen.