werknemer/werkgever c.s.

Werknemer vordert schadevergoeding ex artikel 7:658 BW van twee voormalige werkgevers. Volgens werknemer heeft hij in de uitoefening van zijn werkzaamheden schade, te weten mesothelioom, opgelopen. Werknemer is van 1967 tot en met 1970 in dienst geweest van werkgever A en van 1972 tot en met 2005 bij werkgever B. Hij stelt bij werkgever A als timmerman diverse malen met asbestproducten te hebben gewerkt. Bij werkgever B was hij werkzaam als buschauffeur, maar moest hij steeds door de werkplaats naar zijn bus en het toilet terwijl in de werkplaats asbestdeeltjes in de lucht werden gespoten tijdens het reinigen van de remmen van de bus. Beide werkgevers betwisten dat werknemer de schade bij hen heeft opgelopen. Voorts heeft werkgever A zich op het standpunt gesteld dat de vordering van werknemer is verjaard.

De kantonrechter oordeelt als volgt. Ten aanzien van werkgever A is niet komen vast te staan dat werknemer daadwerkelijk in aanraking is gekomen met asbest(producten). Het enkele feit dat zijn beroep op de zogenoemde Asbestkaart wordt aangemerkt als zijnde en beroep met een verhoogd risico op mesothelioom, is onvoldoende voor een geslaagd beroep op artikel 7:658 BW. De vordering faalt derhalve.

Met betrekking tot werkgever B, overweegt de kantonrechter dat werknemer voldoende heeft aangetoond dat hij gedurende een bepaalde periode is blootgesteld aan asbeststof. Werkgever B heeft vervolgens als verweer gevoerd dat zij destijds niet bekend was met de gevaren van 'witte asbest', zodat haar geen verwijt kan worden gemaakt dat zij geen veiligheidsmaatregelen heeft getroffen. De kantonrechter stelt werkgever B in het gelijk, onder verwijzing naar HR 4 juni 2004, JAR 2004/287, LJN AO4596. Daaruit valt af te leiden dat pas aan het begin van de jaren negentig getwijfeld werd aan witte asbest en pas eerst medio 2001 is komen vast te staan dat deze variant ook tot mesothelioom kan leiden. De werkgever is derhalve niet tekort geschoten in zijn zorgplicht.

Volgt afwijzing vorderingen.