werknemer/werkgever

Vervolg tussenvonnis. Werknemer heeft zijn eis vermeerderd en vordert op grond van de cao loon van 130 procent voor het werken op de maandag. Overwogen wordt dat partijen een afspraak hebben gemaakt voor wat betreft de verloning van de gewerkte uren op de maandagen. Deze loonafspraak is gemaakt in aanvulling op de cao. Voor zover al sprake zou zijn van een tekortkoming in de nakoming van die loonafspraak, dan kan de vordering tot nakoming niet worden gegrond op de verplichting uit de cao, maar enkel op de tussen partijen gesloten overeenkomst. Werknemer heeft een dergelijke vordering niet ingesteld, zodat de vordering wordt afgewezen.

Bij tussenvonnis is werknemer in de gelegenheid gesteld de omvang van de loonvordering, met inachtneming van het tussenvonnis, opnieuw vast te stellen. Werknemer heeft bij akte een nieuwe berekening overgelegd. Aan die berekening zijn geen nadere stukken toegevoegd. Bovendien ontbreekt – zoals werkgever terecht heeft aangevoerd – een toelichting op het aantal uren, een onderbouwing van de gemiste pensioenpremie en onkostenvergoeding en een onderbouwing van de berekening van de vakantietoeslag over de gewerkte uren op zaterdag. Werknemer heeft hiermee zijn verplichting van artikel 150 Rv geschonden. Daar staat tegenover dat van werkgever als oud-werkgever verwacht mag worden dat hij diens administratie zo heeft ingericht dat hij de berekening op eenvoudige wijze kan verifiëren. Een enkele betwisting bij gebrek aan wetenschap is dan onvoldoende. De kantonrechter gaat dan ook uit van de door werknemer overgelegde berekening. De vorderingen ten aanzien van achterstallig loon, vakantiegeld, vergoeding van diensturen op zaterdag, premieafdrachten en kerstgratificaties zijn onvoldoende betwist en worden toegewezen. De wettelijke verhoging wordt gematigd tot tien procent.