Stichting IRIS/werknemer

Werknemer (60 jaar) is sinds 2005 als HR-manager in dienst van de Stichting IRIS (Stichting voor Christelijk Voortgezet Onderwijs). Hij heeft zich in maart 2007 ziek gemeld. Uit een onderzoek van de arbeidsdeskundige blijkt dat re-integratie bij de eigen werkgever niet mogelijk is. IRIS is een loonsanctie opgelegd wegens onvoldoende re-integratie-inspanningen. Thans verzoekt IRIS ontbinding van de arbeidsovereenkomst. Aangevoerd wordt dat terugkeer van werknemer niet meer mogelijk is vanwege uitval wegens arbeidsongeschiktheid en een inmiddels langdurig arbeidsconflict. Werknemer heeft vanaf oktober 2007 (behoudens een korte periode van werkhervatting in 2008) vrijwel geen werkzaamheden meer verricht en hij heeft zich tijdens de re-integratieperiode afhoudend opgesteld.

De kantonrechter oordeelt als volgt. Nu terugkeer van werknemer naar IRIS niet meer tot de mogelijkheden behoort, wordt het ontbindingsverzoek toegewezen. Ten aanzien van de vergoeding wordt het volgende overwogen. Bij een ontbinding van een arbeidsovereenkomst na twee jaar arbeidsongeschiktheid van een werknemer wordt als uitgangspunt genomen dat alleen een vergoeding wordt toegekend als sprake is van bijzondere omstandigheden, zoals verwijtbaarheid aan de zijde van de werkgever of als de ziekte door het werk komt. Hiervan is in het onderhavige geval geen sprake. Voor zover al moet worden geoordeeld dat de loonsanctie aan IRIS terecht is opgelegd, blijkt dat zij zich tijdens de loonsanctie voor de re-integratie van werknemer heeft ingezet. Aldus heeft IRIS de eerdere door het UWV geconstateerde tekortkomingen hersteld, zodat niet (langer) gezegd kan worden dat IRIS onvoldoende aan haar re-integratieverplichtingen heeft voldaan. Mede is van belang dat ook werknemer zijn re-integratie niet steeds even voortvarend heeft opgepakt. Volgt ontbinding zonder toekenning van een vergoeding.