werknemer/werkgeefster

Werknemer (54 jaar) is sinds 2009 in dienst als regiomanager. Op 7 november 2013 heeft hij zich ziek gemeld. Werkgeefster heeft de ziekmelding niet geaccepteerd, omdat daar in haar visie een arbeidsconflict aan ten grondslag lag. Werkgeefster heeft de loondoorbetaling gestopt. Werknemer vordert loondoorbetaling vanaf 11 november 2013.

De kantonrechter oordeelt als volgt. Vast staat dat na de ziekmelding door werkgeefster geen bedrijfsarts is ingeschakeld en dat tot dusver – hoewel door werknemer inmiddels aangevraagd – een ‘second opinion’ of deskundigenoordeel van het UWV ontbreekt. Aan het ontbreken daarvan worden in deze (spoed)procedure geen gevolgen verbonden. De medische bescheiden, die in dit geding en de ontbindingsprocedure (zie AR 2014-0386) zijn gepresenteerd, vormen vooralsnog voldoende reden om aan te nemen dat aan de ziekmelding (ook) medische beperkingen ten grondslag lagen. Gelet hierop, mede bezien in samenhang met hetgeen in de ontbindingsbeschikking is overwogen en beslist, had het op de weg van werkgeefster gelegen om aan te tonen dat werknemer wel in staat was te werken. Werkgeefster heeft dit nagelaten. Zij heeft, zonder over de legitimiteit van de reden van ziekmelding en het daarop gevolgde verzuim uitsluitsel te hebben gevraagd en verkregen van een ter zake (medisch) deskundige, zonder meer besloten tot een loonstopzetting teneinde werknemer te bewegen tot werkhervatting, dan wel tot een gesprek over een – vermeend – arbeidsconflict. Die loonstop was, bij de gegeven stand van zaken, niet gepast. Zelfs niet indien de oorzaak van de medische beperkingen (mede) was en is gelegen in een conflict. Het gaat er immers om of werknemer al dan niet al gevolg van ziekte verhinderd was om de bedongen werkzaamheden te verrichten. De loonvordering wordt toegewezen. De wettelijke verhoging wordt gematigd tot 20%, omdat geen sprake is van nalatigheid of slordigheid bij de loonbetaling, maar werkgeefster ten onrechte meende dat zij daartoe niet gehouden was.