werkgever/werknemer

Feiten

Werknemer is van 2 juni 1984 tot 6 september 2008 in loondienst werkzaam geweest als bakker bij (de rechtsvoorganger van) Bakkersland. Op 7 december 2009 is bij werknemer de asbestziekte maligne mesothelioom in de vorm van longvlieskanker vastgesteld. De oorzaak van de ziekte is blootstelling aan asbest. Bij brief van 2 januari 2010 heeft werknemer Bakkersland aansprakelijk gesteld voor geleden en te lijden schade als gevolg van zijn ziekte. Bij brief van 29 september 2010 heeft de gemachtigde van Bakkerstand aan het Instituut medegedeeld dat werknemer noch tijdens het werken met noch tijdens de demontage van ovens op enigerlei wijze in aanraking is gekomen met asbest en zij daarom niet aansprakelijk kan worden gehouden voor de gevolgen van de ziekte maligne mesothelioom bij werknemer. In januari 2011 heeft het Instituut de bemiddeling afgerond omdat de asbestblootstelling (volgens haar) vooralsnog onvoldoende vaststaat dan wel omdat Bakkersland gemotiveerd betwist dat asbestblootstelling tijdens het dienstverband bij Bakkerstand heeft plaatsgevonden. Op 2 april 2013 heeft op verzoek van werknemer een voorlopig getuigenverhoor plaatsgevonden bij de Rechtbank Zeeland-West-Brabant. De kantonrechter heeft bij tussenvonnis van 9 april 2014 een comparitie van partijen gelast. Vervolgens heeft de kantonrechter bij tussenvonnis van 13 augustus 2014 werknemer toegelaten te bewijzen dat er in de koorden van de kijkluikjes van de oven bij Bakkersland (hierna: de oven) asbest zat en dat hij tijdens zijn dienstverband bij Bakkersland aan die asbest is blootgesteld. Bij het bestreden tussenvonnis van 20 april 2016 heeft de kantonrechter werknemer geslaagd geacht in zijn bewijslevering. Bakkersland heeft haar stelling dat zij heeft voldaan aan haar zorgplicht onvoldoende onderbouwd. De slotsom is dan ook dat Bakkersland aansprakelijk is voor de schade die werknemer als gevolg van zijn ziekte maligne mesothelioom heeft geleden, aldus de kantonrechter. Bakkersland heeft samengevat vernietiging gevorderd van het tussenvonnis en te bepalen dat zij niet aansprakelijk is.

Oordeel

Haar primaire bezwaar houdt in dat de kantonrechter ten onrechte als vaststaand heeft aangenomen dat er afdichtingskoorden aanwezig waren op de luikjes van de oven. Het hof stelt het volgende voorop. Tijdens de op 12 januari 2017 bij het hof gehouden comparitie heeft werknemer desgevraagd op een foto van een kijkluik met pen aangegeven waar het afdichtingskoord zich volgens hem bevond. Gelet hierop en op de overige stellingen van werknemer is naar het oordeel van het hof het uitgangspunt dat op het vaste deel van het kijkluik (en niet op de beweegbare klep) volgens werknemer een afdichtingskoord was aangebracht. Tegenover verklaringen van getuigen die zelf met de oven hebben gewerkt c.q. de oven in bedrijf hebben gezien, ondersteund door verklaringen van getuigen die aan vergelijkbare ovens onderzoek hebben gedaan, staan dus verklaringen van getuigen die de oven niet zelf hebben gezien, althans niet meer uit eigen waarneming van die oven putten, maar waarbij de verklaringen een nader gewicht krijgen door foto’s en tekeningen. Verder speelt een rol dat werknemer partijgetuige in de zin van artikel 164 lid 2 Rv is en dat hij en de andere getuigen hebben moeten verklaren omtrent hetgeen zij vóór 1993, dus ruim twintig jaar eerder, hebben waargenomen. Anderzijds moet evenmin uit het oog worden verloren dat getuige 5 werkzaam is bij de producent van de oven en in dat kader evenmin als geheel onafhankelijke getuige kan worden beschouwd. Bij deze stand van zaken acht het hof zich nog onvoldoende voorgelicht om een oordeel omtrent de bestreden bewijswaardering te kunnen geven. Gelet op de omvangrijke wederzijdse belangen en ook op het aanbod van werknemer om getuige 7 als getuige te horen wenst het hof zowel getuige 7 als, nader, getuige 5 te horen en gelast het aansluitend een meervoudige comparitie. Iedere verdere beslissing wordt aangehouden.