werknemer/Achmea Interne Diensten

Feiten

Werknemer is op 1 juli 1981 in dienst getreden bij Interpolis. Op de arbeidsovereenkomst is de CAO Achmea van toepassing, waarvan de Seniorenregeling en Selectregeling deel uitmaken. De Seniorenregeling houdt in dat een werknemer die de leeftijd van 60 heeft bereikt recht heeft op ieder jaar één (en in totaal minimaal twee en maximaal vier) uur per week arbeidsduurvermindering met behoud van salaris. Deze arbeidsduurvermindering geldt bij een gemiddelde arbeidsduur van maximaal 38 uur per week. De Selectregeling houdt in dat een werknemer met een minimale contractuele arbeidsduur van 36 uur jaarlijks het recht heeft de wekelijkse arbeidsduur te verkorten of te verlengen binnen een bandbreedte van minimaal 34 en maximaal 40 uur. Werknemer heeft voor de jaren 2013 en 2014 een aanvraag gedaan voor verlenging van de arbeidsduur naar 40 uur op grond van de Selectregeling naast vermindering van de arbeidsduur met behoud van salaris op grond van de Seniorenregeling. Achmea heeft de aanvragen voor verlenging van de arbeidsduur afgewezen omdat volgens haar niet gelijktijdig gebruik kan worden gemaakt van het verlengen van de arbeidsduur met betaalde uren én op arbeidsduurvermindering met behoud van salaris over de niet gewerkte uren.

Oordeel

Taalkundige uitleg

Werknemer richt zich tegen het oordeel dat hij, indien wordt uitgegaan van een louter taalkundige uitleg van de cao, geen recht heeft op gelijktijdige toepassing van de beide regelingen op de door hem gewenste wijze. Het hof overweegt dat de Seniorenregeling niet voorziet in een regeling voor een werknemer die meer dan 38 uur per week werkt. Uitgaande van een taalkundige uitleg is het dus niet mogelijk om eerst de arbeidsduur (met uitbetaling van de extra uren) te vermeerderen tot 40 uur, en dan vervolgens gelijktijdig die arbeidsduur met behoud van het salaris voor 40 uur te verminderen tot 36 uur.

Strijd met ratio

Het hof is van oordeel dat de door werknemer gewenste gecombineerde toepassing van beide regelingen tegelijkertijd, in strijd is met de voor de hand liggende ratio van beide regelingen, en leidt tot rechtsgevolgen die niet redelijk zijn. Het doel van de Seniorenregeling is de gelegenheid geven met behoud van salaris iets minder te gaan werken, gezien de afnemende spankracht van een oudere werknemer en de gemakkelijkere overgang naar het pensioen. Naar het oordeel van het hof is het duidelijk dat de Seniorenregeling ertoe strekt dat de werknemer die van die regeling gebruikmaakt, daadwerkelijk het daarmee verband houdende aantal uren per week minder gaat werken. De door werknemer gewenste gecombineerde toepassing van twee regelingen is hiermee in strijd. De Selectregeling strekt er alleen toe om werknemers enkele uren extra salaris uit te betalen, indien zij gedurende die extra uren ook daadwerkelijk (extra) werkzaamheden verrichten. Deze strekking van de regeling volgt uit de tekst van die regeling. De door werknemer gewenste gecombineerde toepassing van twee regelingen is ook daarmee in strijd. Die gecombineerde toepassing zou immers meebrengen dat werknemer juist minder zou gaan werken.