Feiten

Kernvraag in deze zaak is of werknemer in november 2015 met de inmiddels overleden mevrouw C een arbeidsovereenkomst heeft gesloten, op grond waarvan hij in dienst is getreden bij werkgeefster. Als dat zo is, is de vervolgvraag of die arbeidsovereenkomst op de juiste wijze is beëindigd na opzegging op 10 januari 2020. De kantonrechter heeft de kernvraag ontkennend beantwoord en voor recht verklaard dat er geen arbeidsovereenkomst is. Werknemer is het niet eens met dat oordeel en komt in hoger beroep.

Oordeel

Werkgeefster wijst er terecht op dat, als de kantonrechter een opzegging niet vernietigt, de werknemer dat niet alsnog aan het hof kan vragen. Dat neemt niet weg dat het hof een ongelukkig geformuleerd verzoek wel mag uitleggen en daaraan de betekenis mag geven zoals ook de wederpartij die redelijkerwijs had moeten verstaan. Uit het feit dat werknemer primair de opzegging van tafel wilde en loondoorbetaling wenste, had ook werkgeefster moeten begrijpen dat daarmee ‘herstel’ bedoeld werd. Met het subsidiaire verzoek om een billijke vergoeding is verder procedureel niets mis. Inzet van het hoger beroep is daarmee: herstel van de arbeidsovereenkomst of een billijke vergoeding.

De arbeidsovereenkomst

De kantonrechter heeft geoordeeld dat werknemer niet heeft onderbouwd dat hij productieve werkzaamheden ten behoeve van werkgeefster heeft verricht en dat hij ook geen concreet bewijsaanbod hiervan heeft gedaan. De uitgevoerde werkzaamheden zijn voor mevrouw C privé en in opdracht van haar privé verricht. Werknemer heeft zelf bevestigd dat de op papier gezette afspraak een vehikel was om de werkzaamheden voor de nalatenschap fiscaal aftrekbaar te maken. Van een arbeidsovereenkomst met werkgeefster is daarom geen sprake. In hoger beroep heeft werknemer zijn stellingen ook niet nader onderbouwd. Het hof deelt dan ook het oordeel van de kantonrechter. Omdat er geen arbeidsovereenkomst is, ontbreekt iedere grond voor een betaling aan werknemer.