Feiten

Vanaf 2012 is de heer X krachtens een arbeidsovereenkomst werkzaam geweest voor een tot groep A behorende onderneming. In 2014 is X op verzoek van groep A naar de Verenigde Staten geëmigreerd om daar een dochteronderneming op te zetten (bedrijf Y) teneinde zo de activiteiten van groep A naar de VS uit te breiden. X heeft eind 2014 via zijn onderneming 32,5% van de aandelen in bedrijf Y verkregen. In september 2017 is een samenwerkingsovereenkomst gesloten tussen X en een aantal tot groep A behorende ondernemingen (hierna: de Overeenkomst). Hierin is onder meer opgenomen dat X bestuurder is van bedrijf Y en dat hem een maandelijkse managementvergoeding toekomt, gerelateerd aan de bij bedrijf Y gerealiseerde omzet. Ook is in de Overeenkomst een concurrentiebeding opgenomen. Op enig moment is de samenwerking tussen partijen beëindigd, omdat X het tussen partijen overeengekomen concurrentiebeding zou hebben geschonden. X verzoekt thans toekenning van onder meer een billijke vergoeding en een transitievergoeding. Hij stelt zich op het standpunt dat de tussen partijen gewezen rechtsverhouding (op basis van de Overeenkomst) moet worden aangemerkt als een arbeidsovereenkomst.

Oordeel

De kantonrechter oordeelt dat tussen partijen geen sprake is (geweest) van een arbeidsovereenkomst, nu niet is voldaan aan de elementen ‘gezagsverhouding’ en ‘loon’.

Gezagsverhouding

In de Overeenkomst, die volgens beide partijen de basis vormt van de (gewezen) rechtsverhouding tussen partijen, is neergelegd wat de taken van X als bestuurder van Y zijn. Daaruit blijkt dat X ruime taken en bevoegdheden toekwamen (zoals het organisatorisch, administratief en financieel beheer van Y, het aanstellen van personeel en het initiëren, ontplooien en uitvoeren van commerciële activiteiten), zij het dat hij voor een aantal voorgenomen besluiten wel de voorafgaande toestemming van de directie nodig had. Dit laatste kan duiden op een gezagsverhouding, maar is ook verenigbaar met de ondernemersrol die aan X wordt toegedicht, temeer indien daarbij betrokken wordt dat X de enige van de aandeelhouders en de directie van Y was die in de VS verbleef en daar de dagelijkse leiding over de onderneming had. Bij die ondernemersrol past ook dat de Overeenkomst X de ruimte laat zijn werkzaamheden zelfstandig in te vullen en uit te voeren, dat daarvoor geen loon maar een managementvergoeding is overeengekomen waarvan de hoogte afhankelijk is gesteld van de gerealiseerde omzet van de onderneming en dat X daardoor alsook door zijn aandeelhouderschap ondernemingsrisico draagt. Hetzelfde geldt voor het feit dat in de Overeenkomst niets is opgenomen over de arbeidsomvang en werktijden van X. Y heeft voorts gemotiveerd bestreden dat, naar X in zijn verzoekschrift heeft betoogd, de wijze waarop feitelijk invulling is gegeven aan de Overeenkomst, zodanig is dat moet worden geconcludeerd tot het bestaan van een gezagsverhouding. Dit alles leidt de kantonrechter tot het oordeel dat van een gezagsverhouding geen sprake is geweest.

Loon

X is voor zijn werkzaamheden gecompenseerd door middel van een in de Overeenkomst genoemde managementvergoeding. Ook staat vast dat hij ter zake maandelijks een factuur verstuurde met als omschrijving ‘Sales commission/Management Fee’. Y heeft voorts onweersproken aangevoerd dat, omdat de winst flink achterbleef bij haar omzet, in maart 2021 met X is afgesproken dat de vergoeding voor zijn werkzaamheden naar beneden werd aangepast naar USD 130.000 per jaar. Gelet op het voorgaande is de kantonrechter van oordeel dat evenmin is voldaan aan het loonvereiste van artikel 7:610 BW.

Slotsom

De kantonrechter oordeelt dat geen sprake is (geweest) van een arbeidsovereenkomst tussen partijen. De verzoeken van X worden afgewezen.