Feiten

Werknemer is sinds 11 september 2023 in dienst bij werkgever als bedrijfsleider. Op 6 mei 2024 heeft er een gesprek plaatsgevonden tussen partijen, waarin gesproken is over de verkoop van werkgever, het eventueel beëindigen van de arbeidsovereenkomst en de gang van zaken bij een faillissement van een onderneming. Op 7 mei 2024 heeft werkgever werknemer op staande voet ontslagen vanwege het ontbreken van € 47 uit de kluis, het nalaten iedere dag een kassatelling te doen en het niet kunnen traceren van een bedrag ter hoogte van € 4.080,51. Werknemer vecht het ontslag op staande voet aan en verzoekt om vernietiging van het ontslag op staande voet.

Oordeel

Werkgever legt aan het ontslag op staande voet onder meer ten grondslag dat € 47 ontbreekt uit de reservekluis. Tussen partijen staat vast dat werknemer een sleutel had van deze kluis, die gebruikt werd om het wisselgeld in de kassa aan te vullen. Werknemer betwist dat hij geld uit deze kluis heeft laten verdwijnen. Werkgever heeft verklaard dat er oorspronkelijk een tweede sleutel van de kluis was, maar dat die al ruim twee jaar geleden kwijt is geraakt. Werkgever weet niet waar deze sleutel nu is. Dit brengt naar het oordeel van de kantonrechter mee dat niet uitgesloten kan worden dat een derde de beschikking heeft over deze sleutel van de kluis (en de € 47 heeft weggenomen). Het kwijtraken van de kluissleutel komt naar het oordeel van de kantonrechter voor rekening en risico van werkgever. En bij verlies van een van kluissleutels had het op de weg van werkgever gelegen om een nieuwe kluis aan te schaffen. Nu hij dit niet heeft gedaan, kan niet met een voldoende mate van zekerheid vastgesteld worden dat werknemer geld uit de kluis heeft laten verdwijnen. Buiten het feit dat werknemer een sleutel van de kluis had, is er immers geen enkele aanwijzing dat werknemer de ontbrekende € 47 heeft laten verdwijnen. Daarom levert dit onderdeel geen dringende reden op en draagt het ook niet bij aan een dringende reden. Werknemer betwist verder dat hij verantwoordelijk is voor het feit dat werkgever een bedrag van € 4.080,51 niet kan traceren. Naar het oordeel van de kantonrechter heeft werkgever zijn stelling dat werknemer ervoor verantwoordelijk is dat voormelde € 4.080,51 niet te traceren is onvoldoende onderbouwd. Daarbij is met name van belang dat uit de omschrijving van partijen van het afstortingsproces naar het oordeel van de kantonrechter volgt dat dit geen professioneel en voldoende beveiligd proces is, hetgeen voor rekening en risico van werkgever komt. Werkgever heeft achteraf op basis van de boekhouding geconcludeerd dat er te weinig geld is afgestort, maar deze controle had naar het oordeel van de kantonrechter eerder kunnen en moeten plaatsvinden. Bovendien laat het proces zoals dat nu is te veel ruimte voor alternatieve scenario’s voor het niet te traceren zijn van voormelde € 4.080,51, waarvoor werknemer niet verantwoordelijk kan worden gehouden. Ten eerste kan het niet te traceren bedrag zijn veroorzaakt door niet juist (intern) afstorten op de dagen dat werknemer niet werkte. Ten tweede valt niet uit te sluiten dat X  bij het tellen of het wegbrengen van de enveloppen een vergissing heeft gemaakt of iets is verloren. Ten derde kunnen derden het geld hebben weggenomen toen de enveloppen in het kantoor lagen. Uiteraard hoeft dit allemaal niet het geval te zijn, maar het zijn wel mogelijkheden die ervoor zorgen dat werkgever naar het oordeel van de kantonrechter onvoldoende heeft onderbouwd en/of aangetoond dat juist werknemer verantwoordelijk is voor het niet kunnen traceren van voormelde € 4.080,51.  Kortom: van een dringende reden is geen sprake. Het ontslag op staande voet houdt geen stand. Het ontbindingsverzoek van werkgever wordt afgewezen. Werknemer keert terug op de werkvloer.