Werknemer (58 jaar) is sinds 16 augustus 1965 in dienst bij Wegener als productiebegeleider. Vanwege bedrijfseconomische redenen heeft Wegener besloten over te gaan tot een reorganisatie. In het Sociaal Plan (in overeenstemming met vakbonden en OR) is de bepaling opgenomen dat een uitkering kan worden toegekend gelijk aan de voor betrokkene geldende kantonrechtersformule, factor C=1, doch nooit meer dan de verwachte inkomensderving tot aan de pensioengerechtigde leeftijd. Werknemer heeft voor deze zogenoemde “vrijwilligevertrekpremie” gekozen.

De centrale vraag is of bij de bepaling van de inkomensderving rekening mag worden gehouden met een door de werknemer te ontvangen WW-uitkering die op de uitkering in mindering mag worden gebracht. De kantonrechter oordeelt als volgt. Beide partijen hebben terecht zich beroepen op de rechtspraak van de Hoge Raad over uitleg van CAO's, de zogenaamde CAO-norm die ook voor sociale plannen zoals het onderhavige SP pleegt te worden gehanteerd. De kantonrechter is van oordeel dat de uitleg zoals Wegener die geeft aan de tekst van het Sociaal Plan het meest aannemelijk voorkomt. De WW-uitkering waarop werknemer na het einde van de arbeidsovereenkomst recht krijgt, komt in de plaats van het loon dat hij bij Wegener verdiende zodat hier bij de vaststelling van de omvang van het bedrag dat werknemer aan inkomen gaat derven tot aan zijn pensioengerechtigde leeftijd, rekening mag worden gehouden. Hieraan kan worden toegevoegd, dat in de inleiding van het Sociaal Plan onder 13 een verwijzing is opgenomen naar de kantonrechtersformule en de tekst van Aanbeveling 3.5. Ook werknemer verwijst voor de uitleg van het Sociaal Plan naar de Aanbeveling 3.5 bij de kantonrechtersformule. Ook bij de toepassing van die Aanbeveling pleegt de kantonrechter echter rekening te houden met te verkrijgen uitkeringen (zie onder andere het door Wegener aangehaalde artikel van H.L.A. Ko in Arbeidsrecht 2007, 31 en de daar vermelde jurisprudentie).

Volgt afwijzing vordering werknemer.