Werknemer (48 jaar) is op 1 augustus 1990 in dienst getreden bij Pecoma als project-assistent. Hij is doorgegroeid naar de functie van senior applicatieprogrammateur/ managementinformatiespecialist. Op 22 maart 1995 heeft hij zich ziek gemeld wegens RSI-klachten. Met ingang van 21 maart 1996 is hij voor 45%-55% arbeidsongeschikt verklaard. Met ingang van 10 november 1997 is hij 65-80% arbeidsongeschikt verklaard. Met ingang van 1 december 1998 is de arbeidsovereenkomst voor 50% beëindigd; op 1 september 2000 is het dienstverband geheel geëindigd. Bij brief van 31 juli 1998 heeft de rechtskundige dienst van FNV namens werknemer aan Pecoma medegedeeld dat Pecoma aansprakelijk is voor het ontstaan van de arbeidsgerelateerde aandoening RSI en verzocht de verzekeraar van Pecoma kenbaar te maken. Nadien is een aantal maal gecorrespondeerd over de juiste aansprakelijkheidsverzekeraar van Pecoma. Bij brief van 27 mei 1999 bericht de rechtskundige dienst van FNV aan Pecoma dat indien hij (Pecoma) niet binnen vier weken de juiste verzekeraar aan werknemer doorgeeft, zij bij Pecoma 'op de zaak terug zullen komen'. Uiteindelijk heeft op 7 juli 2000 de (juiste) verzekeraar de schadevergoeding afgewezen, omdat deze onvoldoende verband zou hebben (gehad) met de werkzaamheden. Werknemer heeft in december 2003 Pecoma aansprakelijk gesteld op grond van artikel 7:658 BW. De kantonrechter heeft de vorderingen van werknemer afgewezen op grond van verjaring.

Het hof oordeelt als volgt. Artikel 3:317 lid 1 BW bepaalt dat de verjaring wordt gestuit door een schriftelijke aanmaning of mededeling waarin de schuldeiser zich ondubbelzinnig zijn recht op nakoming voorbehoudt. Het hof is van oordeel dat de brief van 27 mei 1999 met daarin de passage 'In dat geval kom ik uitgebreid bij u op de zaak terug', een voldoende duidelijke waarschuwing aan Pecoma inhoudt dat zij er rekening mee moest houden dat zij ook na het verstrijken van de verjaringstermijn te rekenen vanaf 31 juli 1998, de beschikking zou houden over haar gegevens en bewijsmateriaal opdat zij zich dan tegen een dan nog mogelijkerwijs nog door werknemer ingestelde vordering zou kunnen verweren. Met deze overwegingen is komen vast te staan dat er een nieuwe verjaringstermijn van vijf jaar is aangevangen op 28 mei 1999 die vervolgens bij brief van 9 december 2003 tijdig is gestuit. Het hof voegt hieraan toe dat alle stuitingshandelingen jegens de verzekeraar als stuitingshandeling jegens Pecoma hebben te gelden. Pecoma heeft in ieder geval de schijn van vertegenwoordigingsbevoegdheid van de aansprakelijikheidsverzekeraar gewekt bij werknemer.

Met betrekking tot de aansprakelijkheid van Pecoma overweegt het hof dat na de ziekmelding van werknemer is vastgesteld dat zijn werkplek niet voldeed aan de daaraan te stellen eisen. Zijn bureau was te laag en zijn stoel voldeed niet aan de NEN-normen. Daarbij komt dat Pecoma zich niet heeft gehouden aan het voeren van een preventief beleid conform het Besluit Beeldschermwerk. Op grond van artikel 7:658 lid 2 is het in beginsel aan werknemer om te stellen en zonodig te bewijzen dat hij de schade waarvan hij vergoeding vordert heeft geleden in de uitoefening van zijn werkzaamheden. Het oorzakelijk verband tussen de schade en de uitoefening van de werkzaamheden wordt echter aangenomen als er sprake is van enerzijds belastende beeldschermwerkzaamheden die op een wijze verricht werden die strijdig was met geldende wet- en regelgeving en van anderzijds aannemelijkheid van gezondheidsklachten die daardoor kunnen zijn veroorzaakt. Werknemer dient in dit verband niet alleen te stellen en zonodig te bewijzen dat hij zijn werkzaamheden heeft verricht onder omstandigheden die schadelijk kunnen zijn voor zijn gezondheid, maar ook dat hij lijdt aan gezondheidsklachten welke door deze omstandigheden kunnen zijn veroorzaakt (HR 9 januari 2009, LJN BF8875). Volgens het hof heeft werknemer deze omstandigheden voldoende aannemelijk gemaakt. De overtredingen van het Besluit Beeldschermwerk brengen met zich dat Pecoma haar zorgplicht heeft geschonden jegens werknemer. Het is aan Pecoma om aan te tonen dat het oorzakelijk verband ontbreekt, omdat de gezondheidsklachten terug te voeren zijn op omstandigheden die niet werkgerelateerd zijn.

Volg aanhouding van de zaak voor nadere bewijsvoering.