werknemer/werkgeefster

Werknemer is in 2004 in dienst getreden als klinisch psycholoog en is werkzaam voor het FJP-team. Medio 2011 heeft werkgeefster besloten de FJP als aparte divisie op te heffen. Werknemer heeft bezwaar gemaakt tegen een inbedding in cluster 2 en tegen het niet nakomen van de afspraken door de directie dat er eerst een inhoudelijke discussie en een uitgebreide kennismaking met de verschillende clusters plaats zou vinden. Werknemer heeft zich vervolgens ziek gemeld. De bedrijfsarts oordeelde dat geen sprake was van ziekte en dat sprake was van spanningsklachten. Thans verzoekt werknemer ontbinding wegens een verstoorde arbeidsrelatie.

De kantonrechter oordeelt als volgt. Nu een vruchtbare samenwerking niet meer mogelijk is, wordt de arbeidsovereenkomst ontbonden. Ten aanzien van de vergoeding wordt vooropgesteld dat het werkgeefster vrijstaat om de organisatie in te richten op de wijze die zij het beste acht en om af te wijken van besluitvormings- en overlegprocedures die zij haar werknemers aanvankelijk in het vooruitzicht heeft gesteld. Zij heeft dan echter ook te accepteren dat werknemers op die gang van zaken kritiek uiten en er (na bestudering van een kort daarvoor uitgereikte notitie) schriftelijk op aandringen om een voorgenomen besluit op basis van hun argumenten te heroverwegen. Werkgeefster is te hard gevallen over de brief met bezwaren van werknemer. De toonzetting van de brief is weliswaar verwijtend en scherp, maar overschrijdt mede gelet op de voorgeschiedenis, nog (net) niet de grenzen van het betamelijke. Door werknemer uit te nodigen voor een apart gesprek en aan te kondigen dat daar ook een personeelsfunctionaris bij aanwezig zou zijn, heeft werkgeefster de indruk gewekt dat op het leveren van kritiek sancties (kunnen) worden gesteld. Aannemelijk is dat dit heeft bijgedragen aan een verstoorde arbeidsverhouding. Dit valt werkgeefster te verwijten. Een vergoeding met C=0,5 is in dit geval billijk.