Feiten

Werknemer is op 1 september 2020 op basis van een arbeidsovereenkomst voor de duur van zes maanden in dienst getreden bij werkgeefster in de functie van allround medewerker tegen een brutosalaris van € 2.000. Op 19 januari 2021 heeft hij zich ziek gemeld. Na een bezoek aan de huisarts is werknemer op 20 januari 2021 met spoed doorverwezen naar de crisisdienst van Pro Persona te Nijmegen. Werkgeefster heeft aangegeven dat ze de uitlating van werknemer “Ik kom helemaal niet meer en als je je rotzooi wilt dan kom je die maar halen”, heeft opgevat als een ontslag op eigen verzoek. Werkgeefster heeft vervolgens op 21 januari de storingstelefoon, sleutels/alarmbel, PBM’s en werkkleding opgehaald. Aan het verzoek van werkgeefster om de verklaring dat zijn arbeidsovereenkomst op eigen verzoek met ingang van 22 januari 2021 zal worden beëindigd, heeft werknemer niet voldaan. Werknemer heeft gevraagd om contact met de bedrijfsarts, maar dit was volgens werkgeefster niet nodig. De gemachtigde van werknemer heeft werkgeefster gewezen op haar verplichting tot het inschakelen van de bedrijfsarts en het betalen van het salaris, dat nog niet was ontvangen door werknemer. Werkgeefster heeft hierop aangegeven dat zij uit het feit dat werknemer niet is verschenen op een afspraak die zij hadden gemaakt, hij vond dat zij ‘zijn spullen maar moest komen ophalen’ en dat hij niet meer buiten zou komen, heeft opgemaakt dat werknemer ervoor heeft gekozen zijn werkzaamheden op eigen verzoek te beëindigen. Werknemer vordert in kort geding werkgeefster te veroordelen tot betaling van achterstallig loon over de maanden januari en februari 2021.

Oordeel

De kantonrechter is van oordeel dat werkgeefster na de vermeende opzegging van 21 januari 2021 voldoende aanknopingspunten had om te twijfelen of de wil van werknemer wel overeenstemde met zijn verklaring om de arbeidsovereenkomst op te zeggen en dat zij daarnaar onderzoek had moeten doen. Er was immers sprake van ziekte en/of andere persoonlijke problemen aan de zijde van werknemer, die door de huisarts als ernstig genoeg werden beoordeeld om werknemer met spoed door te verwijzen naar de crisisdienst. Als werknemer de arbeidsovereenkomst al daadwerkelijk heeft opgezegd of uitlatingen in die trant heeft gedaan, is het niet ondenkbaar dat hij op dat moment in een hevige gemoedstoestand verkeerde en uit emotie bepaalde uitlatingen heeft gedaan. Mede gelet hierop kan niet zonder meer worden aangenomen dat werknemer de vermeende opzegging in alle rust heeft gedaan. Bovendien is gesteld noch gebleken dat de mededeling ter zake van zijn ontslagname met de nodige onderbouwing is gedaan. Verder heeft werknemer de door werkgeefster bij brief van 22 januari 2021 toegezonden verklaringen strekkende tot beëindiging van het dienstverband met ingang van 22 januari 2021 niet ondertekend en evenmin geretourneerd. Ook kan uit de overgelegde stukken niet worden afgeleid dat werkgeefster werknemer heeft gewezen op de negatieve gevolgen van zijn opzegging. Evenmin blijkt dat werknemer zich realiseerde wat de gevolgen voor hem waren. Alles bij elkaar genomen is de kantonrechter van oordeel dat geen sprake is van een duidelijke en ondubbelzinnige verklaring die is gericht op vrijwillige beëindiging van de arbeidsovereenkomst. De omstandigheid dat werkgeefster haar eigendommen op 21 januari 2021 nog bij werknemer heeft opgehaald doet daar niet aan af. Dit betekent dat werknemer recht heeft op doorbetaling van het loon. Werknemer behoudt derhalve vanaf 21 januari 2021 tot het einde van het dienstverband aanspraak op volledige loondoorbetaling. Het gevorderde loon over de maanden januari en februari 2021 is daarmee toewijsbaar.