Feiten

Werknemer, nu 75 jaar oud, werkte vanaf 1987 bij het ABP, dat in 1996 werd geprivatiseerd tot (de rechtsvoorganger van) Vesteda. Na de privatisering zijn er problemen ontstaan die hebben geleid tot periodes van situationele arbeidsongeschiktheid van werknemer en uiteindelijk tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst door de kantonrechter in 2000. Daarna is een conflict ontstaan over (met name) het wachtgeld dat aan werknemer toekomt. Werknemer heeft hierop aanspraak gemaakt, maar Vesteda heeft geweigerd en naar de uitkeringsinstantie gewezen. Na toekenning en (later weer) intrekking van het wachtgeld door de uitkeringsinstantie, voert werknemer diverse bestuursrechtelijke procedures tot vaststelling wachtgeld (uiteindelijk zonder resultaat) en diverse civiele procedures in verband met de terugvordering van het reeds betaalde wachtgeld door Vesteda (ook zonder resultaat). Werknemer vordert daarop jegens Vesteda een verklaring voor recht dat hij aanspraak had op wachtgeld op grond van diverse regelingen (SBK ABP, OUR ABP en WUP). Het hof verklaart in 2006 voor recht dat werknemer recht heeft op uitkering op grond van de WUP, dat Vesteda aansprakelijk is voor de niet-betaling van de uitkering en dat zij alle daardoor door werknemer geleden schade dient te vergoeden, nader op te maken bij staat. Werknemer start daarop bij de kantonrechter een schadestaatprocedure tot schadevergoeding bestaande uit onder meer gemist wachtgeld en kosten van alle gevoerde (tien) procedures. De kantonrechter heeft bij tussenvonnis van 12 juni 2013 onder meer geoordeeld dat een deskundige moet worden benoemd en daarbij de uitgangspunten/parameters voor de vaststelling van de schade geformuleerd. In overleg met partijen is tegen dit tussenvonnis hoger beroep opengesteld. Het hof heeft bij arrest van 1 september 2015, AR 2015-0845, dat vonnis bekrachtigd. Na openstelling van cassatieberoep wendt werknemer zich tot de Hoge Raad. Bij arrest van 20 juni 2017 is door de Hoge Raad het arrest van het hof vernietigd en het geding verwezen naar het Hof Arnhem-Leeuwarden ter verdere behandeling en beslissing. Daarbij speelt onder meer de vraag naar de verhouding tussen beslissingen genomen in de hoofdzaak en beslissingen in de schadestaatprocedure.

Oordeel

Het hof oordeelt als volgt. Inmiddels heeft Vesteda onder algemene titel als voorschot op de schadevergoeding een bedrag van € 250.000 betaald. Het hof, als verwijzingshof, vernietigt het tussenvonnis van de kantonrechter gedeeltelijk en oordeelt kort samengevat dat het hoger beroep van werknemer (na de verwijzing door de Hoge Raad naar dit hof) deels slaagt. Het hof honoreert alsnog deels de aanspraken van werknemer. Kort samengevat is daarbij het kernpunt dat naar het oordeel van het hof de wachtgelduitkering moet worden verlengd totdat werknemer de 65-jarige leeftijd heeft bereikt (onder toepassing van art. 7a OUR). Voorts dient Vesteda in beginsel een deel van de kosten van de eerder gevoerde procedures te vergoeden. Het hof zal overeenkomstig het verzoek van de werknemer de zaak aan zich houden en niet terugverwijzen naar de kantonrechter Maastricht, hoewel sprake is van een tussenvonnis. Het hof doet een oproep aan partijen, gelet onder meer op het hoog ‘paarse krokodil’-gehalte van de zaak en de leeftijd van werknemer (inmiddels 75), om na 21 jaar procederen een minnelijke regeling te treffen. Bij gebreke daarvan verzoekt het hof, in de stand van het geding en met inachtneming van hetgeen inmiddels is beslist, de schadestaat nader te concretiseren en zich uit te laten over een deskundigenbericht in het geval dat nodig zou blijken. Iedere verdere beslissing wordt aangehouden.