Feiten

Stacks B.V. (hierna: Stacks) exploiteert een restaurant in de Amsterdamse buurt De Pijp met een beperkte kaart. Werknemer is op 1 juni 2019 als oproepkracht in dienst getreden van Stacks, in de functie van “kitchen” en op basis van een tijdelijke arbeidsovereenkomst tot en met 31 december 2019. De arbeidsovereenkomst is daarna voortgezet en op 1 juli 2020 geëindigd. Op de arbeidsovereenkomst was de Horeca Cao van toepassing. Werknemer is op 15 januari 2020 ziek geworden tot aan het einde van het dienstverband. In eerste aanleg heeft werknemer verzocht om veroordeling van Stacks tot betaling van onder meer achterstallig salaris, opgebouwde maar niet genoten vakantiedagen, vakantietoeslag en de transitievergoeding. De kantonrechter heeft geoordeeld dat € 2.329,37 bruto per maand aan loon over de maanden oktober 2019 tot en met december 2019 moet worden betaald en € 2.279,28 bruto per maand over de maanden januari 2020 tot en met juli 2020, te vermeerderen met vakantietoeslag. Ook moet Stacks volgens de kantonrechter een transitievergoeding aan werknemer betalen. Werkgever gaat in hoger beroep en is van mening dat werknemer niet moet worden ingedeeld in functiegroep 7 van de Cao, te weten de functie van “chef-kok klein restaurant”. 

Oordeel

Het hof is met de kantonrechter van oordeel dat de functie van werknemer die hij vanaf oktober 2019 heeft uitgeoefend, moet worden ingedeeld in functiegroep 7 van de Cao, hoewel sprake is van een kleine personeelsbezetting en een relatief eenvoudige kaart van een pannenkoekenrestaurant. De taken van werknemer behoren tot de functie van chef-kok. Dat het restaurant van Stacks een kleine personeelsbezetting kent en een relatief eenvoudige kaart alsmede dat werknemer nooit verantwoordelijk is geweest voor de bruto/winstmarge van het bedrijf en voor het personeelsbeleid kan in dit verband niet tot een andere conclusie leiden. Het is de wettelijke verplichting van de werkgever om het personeel correct in te schalen en te salariëren overeenkomstig de toepasselijke cao. Stacks heeft echter onvoldoende inzicht verschaft in de financiële positie van het bedrijf om de conclusie te rechtvaardigen dat er aanleiding bestaat om de door de kantonrechter tot 25% gematigde wettelijke verhoging, verdergaand te matigen. Het oordeel van de kantonrechter wordt bekrachtigd.