Feiten 

Deze uitspraak is een vervolg op het vonnis van de kantonrechter van 22 september 2022. Unitrans Bohemia s.r.o. (hierna: Unitrans) is in de gelegenheid gesteld een naar het Nederlands vertaalde versie van de in het Tsjechisch opgestelde loonstrook over te leggen. Voor de berekening van wat Unitrans nog aan de chauffeurs verschuldigd is, zijn er drie variabelen, waaronder de aan de chauffeurs al betaalde bedragen, bestaande uit loon en nettovergoedingen. Wat de reeds betaalde loonbedragen en nettovergoedingen betreft, is allereerst van belang dat de chauffeurs zich op het standpunt stellen dat uit de loonstroken niet blijkt dat de daarin genoemde bedragen ook daadwerkelijk aan hen zijn betaald. Aan hen is minder betaald dan vermeld op de loonstroken. Unitrans beschikt over de bewijsstukken van de loonbetalingen aan de chauffeurs en de chauffeurs willen dat Unitrans aan de hand van bankafschriften laat zien wat zij aan elk van hen heeft betaald. Van Unitrans mag in het kader van goed werkgeverschap worden verwacht dat zij de betalingsbewijzen aan de chauffeurs ter beschikking stelt. Verder stellen de chauffeurs zich op het standpunt dat hun cao een standaard-cao is, waardoor een werkgever verplicht is altijd minimaal 40 basisuren per week te betalen. Die verplichting geldt volgens hen ook als de chauffeur niet werkt. Werknemers hebben met hun werkgever afgesproken dat vakantiedagen worden afgeschreven voor de maand “af”. In dat geval beschouwen ze die maand “af” als vakantie, waarmee zij aanspraak zouden hebben op het basisloon op grond van artikel 7:639 BW. Volgens Unitrans worden of alle overuren in de maanden “op” betaald, maar dan wordt er geen loon betaald in de maanden “af” of in de maand “af” wordt het normale basisloon betaald, maar dan worden de niet gewerkte uren verrekend met de overuren van de maanden daarvoor. 

Oordeel 

De kantonrechter zal bij de berekening van de vorderingen van de chauffeurs uitgaan van de (bruto)bedragen die volgens de loonstroken aan elke chauffeur per maand zouden moeten zijn betaald. De zaak wordt naar de rol verwezen voor wat betreft het overleggen door Unitrans van informatie waaruit blijkt welke bedragen aan elk van de chauffeurs zijn betaald tijdens hun dienstverband met Unitrans. Tussen de chauffeurs en Unitrans staat vast dat uitgegaan moet worden van 40 basisuren per week en van 40 overuren, 20 zaterdaguren en 10 zondaguren per maand. De maanden “af” zijn er op jaarbasis vier en omvatten veel meer werkuren dan waarop de werknemer aanspraak heeft op grond van artikel 7:634 BW. De kantonrechter kan de niet gewerkte uren in de maanden “af” dan ook niet beschouwen als alleen vakantie. Artikel 7:639 BW kan niet de grondslag vormen voor de door de chauffeurs gevorderde betaling van het basisloon over die maanden. Hoewel de cao een standaardregeling is, is het in de gegeven omstandigheden toelaatbaar daaraan het door de chauffeurs voorgestane rechtsgevolg te verbinden: aanspraak op betaling van het basisloon in de maanden “af”. Het zou naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zijn dat niet te doen. De werknemers konden namelijk hun vrije tijd in de twee maanden “op” maar beperkt naar eigen wens besteden. Door de aard van het internationale werk waren de chauffeurs echter in aanzienlijke mate beperkt in de vrije besteding van die uren. Zij leefden twee maanden lang immers bij en rond hun vrachtwagens en konden niet naar huis. In de maand “af”, die volgde op twee maanden “op”, werkten de chauffeurs niet. Daarmee moeten de 968 uren uit de voorafgaande maanden, die zij slechts in zeer beperkte mate vrij hadden kunnen besteden, én hun vakantie-aanspraak als gecompenseerd worden beschouwd. De chauffeurs maken voor de maanden “af” dan ook terecht aanspraak op het basisloon.