werkneemster/werkgever

Werkneemster is sinds 1 januari 2008 bij werkgever in dienst als ladybartender voor de duur van een jaar (welke overeenkomst meermalen is verlengd), tegen een salaris van € 1095 bruto per maand. Op zaterdag 16 oktober 2010 is zij, volgens werkneemster, op staande voet ontslagen. Haar is gezegd dat zij met haar werk moest stoppen en zij heeft haar nettosalaris over 15 en 16 oktober 2010 ten bedrage van € 70 meegekregen. Werkgever heeft niet aangegeven om welke dringende reden hij haar heeft ontslagen. Werkneemster heeft een beroep gedaan op de vernietigbaarheid van het ontslag en zich beschikbaar gesteld voor haar werk. De werkgever stelt zich op het standpunt dat hij werkneemster niet op staande voet heeft ontslagen, maar enkel heeft aangesproken op haar gedrag. Volgens werkgever blowt werkneemster, waardoor er kastekorten zijn en de 'shop' niet opgeruimd is. Werkneemster heeft volgens werkgever vervolgens om het loon gevraagd en is weggelopen. Naar de stelling van werkgever heeft werkneemster dus zelf ontslag genomen.

De kantonrechter oordeelt als volgt. Werkgever noch werkneemster heeft ontslag gegeven/genomen. De arbeidsovereenkomst duurt derhalve nog steeds voort. Werkneemster heeft in beginsel recht op loon, tenzij het niet verrichten van de werkzaamheden voor haar risico komt. De kantonrechter oordeelt dat in deze voorlopigevoorzieningenprocedure onvoldoende met zekerheid vaststaat voor wiens rekening het niet werken dient te komen, zodat de loonvordering over deze periode niet toewijsbaar is. Dat wordt anders vanaf 9 november 2008, het moment waarop werkneemster de nietigheid van het ontslag heeft ingeroepen en zich beschikbaar heeft gehouden voor de bedongen arbeid. Dat de werkgever op dat moment in het buitenland zat en derhalve niet kon reageren, doet niet ter zake. Zowel de loonvordering als de vordering tot wedertewerkstelling wordt toegewezen.