Stichting Bedrijfstakpensioenfonds voor de Bouwnijverheid c.s./Alumont

Feiten

De Stichtingen zijn belast met de inning van pensioenpremies en andere bijdragen. Bij de bedoelde pensioenpremies gaat het om premies waarvan de verschuldigdheid voortvloeit uit de Verplichtstellingsbeschikking. Bij de bedoelde andere bijdragen gaat het om bijdragen die verschuldigd zijn op grond van de Cao voor de bouwnijverheid (‘cao bouw’), en de Cao bedrijfstakeigen regelingen voor de bouwnijverheid (‘cao bter’). Er is onderzoek verricht naar de aard van de werkzaamheden van de onderneming van Alumont in verband met de vraag of deze valt onder de werkingssfeer van de cao bouw, de cao bter en de Verplichtstellingsbeschikking. De Commissie Werkingssfeer heeft op 10 november 2009 geoordeeld dat Alumont valt onder de werkingssfeer van de cao bouw, de cao bter en de Verplichtstellingsbeschikking. Alumont heeft tweemaal bezwaar gemaakt tegen dat oordeel. Bij beslissingen van 24 maart 2010 en 2 december 2010 heeft de Commissie Werkingssfeer die bezwaren ongegrond verklaard. Zij heeft Alumont met terugwerkende kracht tot 1 juni 2007 ingeschreven ter zake van haar gehoudenheid tot naleving van de bepalingen. De Stichtingen hebben Alumont vervolgens van 8 juli 2010 tot 22 juli 2012 pensioenpremies en andere bijdragen in rekening gebracht. Alumont heeft de desbetreffende bedragen onbetaald gelaten. De Stichtingen vorderen onder meer hoofdelijke veroordeling van Alumont, X en Y (vennoten van Alumont) tot betaling aan hen van € 207.945,85 (bestaande uit onder meer verschuldigde pensioenpremies en andere bijdragen. De kantonrechter heeft de vordering afgewezen.

Oordeel

Tussen partijen staat vast dat Alumont steigermateriaal verhuurt aan derden en dat zij de verhuurde steigerelementen ten behoeve van deze derden vervoert, opbouwt en na verloop van tijd ook weer afbreekt. Het gaat hierbij voornamelijk om steigers die worden gebouwd bij bestaande woonhuizen in verband met daaraan te verrichten werkzaamheden door anderen dan Alumont. Alumont beschikt over ‘een uitgebreid arsenaal’ aan steigerelementen en over een middelgrote loods, die als opslagruimte daarvoor dient. Ten slotte staat vast dat Alumont aan degenen aan wie zij steigerelementen verhuurt en voor wie zij deze opbouwt en afbreekt, een ‘all-in’ huurprijs in rekening pleegt te brengen, die geen onderscheid maakt tussen een vergoeding voor de huur van de steigerelementen en een vergoeding voor de door Alumont verrichte werkzaamheden ten behoeve van het vervoer, het opbouwen en het afbreken daarvan. De hierboven beschreven feiten wettigen de gevolgtrekking dat de onderneming van Alumont ten minste in overwegende mate is gericht op de verhuur van steigerelementen aan derden en niet op productie of dienstverlening voor derden op het gebied van het geheel of gedeeltelijk uitvoeren van bouwwerken of bouwactiviteiten dan wel het verlenen van diensten op bouwplaatsen, in de zin van de genoemde cao’s bouw en cao’s bter. In de cao’s bouw en de cao’s bter is ‘steigerbouw’ steeds begrepen onder de omschrijving van bouwwerken of bouwactiviteiten, in die zin dat onder die omschrijving mede steigerbouw wordt verstaan, althans daarmee wordt gelijkgesteld. Nu de onderneming van Alumont echter in overwegende mate op de verhuur van steigerelementen is gericht, waaraan de opbouw en het afbreken van steigers dienstbaar en ondergeschikt is, volgt daaruit niet dat die onderneming moet worden gerekend tot de ondernemingen waarvan het bedrijf is gericht op productie of dienstverlening voor derden op het gebied van het geheel of gedeeltelijk uitvoeren van bouwwerken of bouwactiviteiten in de zin van de cao’s bouw en de cao’s bter. Op grond van het hierboven overwogene is het hof met de kantonrechter van oordeel dat Alumont niet onder de werkingssfeer van de cao bouw en de cao bter valt. De Verplichtstellingsbeschikking kent overeenkomstige werkingssfeerbepalingen als de cao bouw en de cao bter. Uit het eerder overwogene volgt daarom dat Alumont evenmin onder de werkingssfeer van de Verplichtstellingsbeschikking valt.