Feiten

De kantonrechter blijft bij hetgeen is geoordeeld in de tussenbeschikking van 2 februari 2021. Als onbetwist staat vast dat werkgeefster aan het op 3 oktober 2020 telefonisch gegeven ontslag op staande voet ten grondslag heeft gelegd dat sprake was van diefstal en werkweigering. Daarbij heeft werkgeefster toegelicht dat werknemer op 1 oktober 2020 had meegedeeld op maandag niet meer te komen werken als hij geen voorschot op zijn onkostenvergoeding kreeg en werkgeefster op 3 oktober 2020 in de morgen bekend werd met het feit dat werknemer op 28 september 2020 in Hamburg zonder toestemming en zonder aanleiding olie had gekocht voor € 60,34 met de ShellCard van werkgeefster. Nadat werknemer zijn spullen had ingeleverd en daarbij bedreigingen had geuit heeft werkgeefster werknemer bij brief van 3 oktober 2020 – voor het geval het eerste ontslag op staande voet geen stand zou houden – nogmaals op staande voet ontslagen en daarbij aan de eerder genoemde grondslagen bedreiging toegevoegd. Werknemer betwist dat er sprake was van diefstal, werkweigering en bedreigingen.

Oordeel

Tussen partijen is vast komen te staan dat werknemer de ShellCard van werkgeefster heeft gebruikt om olie te kopen. Dat werknemer hiervoor toestemming had, is niet door hem onderbouwd, zodat dit niet vast is komen te staan. Door aldus te handelen heeft werknemer het vertrouwen in werkgeefster beschaamd. Verder kon werkgeefster naar het oordeel van de kantonrechter uit het Whatsapp-contact opmaken dat werknemer bij het uitblijven van een voorschot niet zou gaan werken. De stelling van werknemer dat werkgeefster betaling ten onrechte weigerde, gaat niet op. De kantonrechter is van oordeel dat dit handelen een dringende reden oplevert en werkgeefster hem daarom terecht op staande voet heeft ontslagen.