Feiten

Werknemer is op 1 februari 2010 in dienst getreden bij werkgever als hoofd administratie. Van 2010 tot en met 2022 heeft werknemer steeds in de maand december van het betreffende jaar een bonus ontvangen, gelijk aan het salaris van een halve (dertiende) maand. Op 1 juli 2020 heeft er een functioneringsgesprek met werknemer plaatsgevonden waarin is gecommuniceerd dat de extra halve dertiende maand (indien het resultaat van werkgever dit toelaat) vanaf 2020 afhankelijk is van de persoonlijke beoordeling. Op 28 december 2023 is een e-mail aan de medewerkers van werkgever gestuurd waarin staat dat het bedrijfsresultaat van werkgever over 2023 dusdanig negatief is dat het een onverantwoorde keuze zou zijn om over te gaan tot het uitkeren van deze persoonlijke bonus. Werknemer vordert in kort geding de betaling van een extra halve dertiende maand over het jaar 2023.

Oordeel

Het bedrag dat als een bonus aan het einde van het jaar werd uitgekeerd is een halve dertiende maand. Werknemer heeft niet gesteld en onderbouwd dat hij met zijn reguliere salaris zijn vaste lasten niet meer kan betalen en niet meer (volledig) in zijn levensonderhoud kan voorzien. Er is alleen aangevoerd dat hij op dit bedrag had gerekend (om tijdens de kerstperiode een weekend naar Noordwijk te gaan met zijn gezin), wat onvoldoende is om de spoedeisendheid aan te nemen. Werknemer heeft dan ook onvoldoende gesteld om aan te nemen dat hij deze bonus nodig heeft om in zijn dagelijkse levensonderhoud te voorzien. Niet valt in te zien waarom werknemer de uitkomst van een bodemprocedure niet af kan wachten. Daarbij komt dat op de zitting is gebleken dat op 1 juli 2020 tijdens het personeelsgesprek ook inhoudelijk is gesproken over de bonus in relatie tot het resultaat van werkgever, maar in kort geding niet vastgesteld kan worden wat precies is besproken. Het spoedeisend belang bij de vordering is onvoldoende aannemelijk gemaakt en de vordering wordt afgewezen.