Appellant ontving een WW-uitkering en heeft zich vanuit die situatie ziekgemeld wegens psychische klachten en klachten aan buik, knie, rug en heup. Appellant heeft het spreekuur van de verzekeringsarts bezocht en deze arts acht appellant met ingang van 21 oktober 2013 in staat om de functies te verrichten, die in een eerdere procedure in het kader van de WAO voor appellant zijn geselecteerd. UWV heeft bepaald dat appellant met ingang van 21 oktober 2013 geen recht meer heeft op een ZW-uitkering. Hiertegen heeft appellant bezwaar gemaakt, dit is door UWV afgewezen. Vervolgens heeft hij tevergeefs beroep ingesteld bij de rechtbank. De rechtbank is van oordeel dat de verzekeringsarts zorgvuldig is geweest en aandacht heeft besteed aan alle door appellant genoemde klachten. Met een verwijzing naar de rechtspraak van de Raad (ECLI:NL:CRVB:2003:AO0093) oordeelt de rechtbank dat de verzekeringsarts in dit geval heeft mogen afzien van raadpleging van de behandelend sector. Ook zijn er geen aanknopingspunten om aan te nemen dat beperkingen van appellant zijn onderschat. Appellant stelt hoger beroep in en voert aan dat ten onrechte is geoordeeld dat het onderzoek van de verzekeringsarts zorgvuldig is verricht. Ook heeft appellant naar voren gebracht dat ten onrechte is geoordeeld dat raadpleging van de behandelend sector achterwege mocht blijven. Het oordeel van UWV zou zijn gebaseerd op verouderde medische gegevens.

De Centrale Raad van Beroep verenigt zich met het oordeel van de rechtbank en onderschrijft de  overwegingen die zij daaraan ten grondslag heeft gelegd. Hetgeen appellant in hoger beroep heeft aangevoerd, vormt geen aanleiding dit standpunt voor onjuist te houden. Er waren geen aanwijzingen voor verandering in de medische situatie en ook heeft appellant zelf geen medische informatie ingebracht.