Ricoh Nederland B.V./werknemer

Werkneemster is op 1 februari 1992 als repromedewerker in dienst getreden bij (de rechtsvoorgangster van) Ricoh te Deventer. Laatstelijk bekleedde zij de functie Operator II gedurende 14 uur per week (op maandag en vrijdag). De arbeidsovereenkomst is in 2005 aangevuld met onder andere de bepaling dat de werknemer bereid is tot regionale mobiliteit en inzetbaarheid en/of standplaatswijziging ‘binnen een redelijke woon- werkafstand’. Werkneemster is vervolgens meermalen op diverse andere locaties tewerkgesteld. Thans vordert werkneemster vergoeding van de reiskosten (0,19 cent per kilometer). Ricoh stelt zich op het standpunt dat zij daartoe niet is gehouden.

Het hof oordeelt als volgt. Anders dan Ricoh meent betekent de contractuele regeling die toestaat dat werkneemster op andere locaties wordt ingezet niet dat Ricoh geen reiskosten hoeft te vergoeden. Het hof merkt op dat werkneemster aanmerkelijke reiskosten moet maken (82 km enkele reis en hoge benzinekosten), terwijl haar aanstelling van beperkte omvang is. Van een goed werkgever mag in een dergelijke situatie, waarin de reden voor standplaatswijziging in zijn risicosfeer ligt, zoals bij bedrijfseconomische redenen het geval is, enig flankerend beleid worden verwacht om de nadelige gevolgen voor de werknemer in ieder geval gedurende enige tijd te verzachten. Dit geldt eens temeer nu feit van algemene bekendheid is dat op het nieuw af te leggen reistraject, in het bijzonder rondom Amersfoort, regelmatig files voorkomen waardoor ook de benodigde reistijd flink kan toenemen, zoals werknemer terecht heeft aangevoerd en Ricoh niet gemotiveerd heeft betwist, terwijl die extra reistijd op geen enkele wijze wordt gecompenseerd. Het hof betrekt in zijn overwegingen voorts dat de hoogte van de bij Ricoh gebruikelijke kilometervergoeding van € 0,19 een tegemoetkoming is die in de regel niet de werkelijke kosten van autogebruik zal dekken.