Werkgever niet (proportioneel) aansprakelijk voor rugklachten. Uit het deskundigenrapport blijkt geen causaal verband tussen de uitvoering van de werkzaamheden en de schade die werknemer stelt te hebben geleden. Ook voor toepassing van de omkeringsregel acht het hof geen plaats.

Het belang van werkneemster tot indexering van haar salaris, dat door de (eenzijdige) wijziging van de arbeidsvoorwaarden wordt geschaad, hoeft naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid niet te wijken voor het belang van werkgeefster om tot uniformering van haar loonbeleid te komen.

Schadevorderingen tandartsenpraktijk op balieassistente wegens o.a. verduistering van geld in dienstbetrekking, onbevoegde salarisbetalingen en onjuiste afhandeling van facturen toegewezen, zij het niet op grond van werknemersaansprakelijkheid ex artikel 7:661 BW.

Verzoek op grond van artikel 351 Rv toegewezen omdat de omstandigheden rechtvaardigen dat afgeweken wordt van het uitgangspunt dat een uitgesproken veroordeling uitvoerbaar dient te zijn. Werknemer heeft eerste verzoekschrift ingetrokken, waardoor de vervaltermijn van artikel 7:686a lid 4 BW komt te vervallen. Kantonrechter kon hier in eerste aanleg nog geen rekening mee houden.

Werkneemster maakt twee jaar nadat zij niet meer werd opgeroepen voor werk aanspraak op (door)betaling van het loon. Werkneemster heeft het er echter welbewust bij laten zitten en geen bereidheid getoond om arbeid te verrichten en kan om die reden geen aanspraak meer maken op doorbetaling van loon.

Mede gezien de vermoedelijke omvang van de benadeling heeft werkgeefster niet onrechtmatig gehandeld door (nader) onderzoek te doen, bewijsbeslag te leggen en werknemer op non-actief te stellen.

Werknemer heeft collega (mogelijk zonder instemming) gezoend, maar dit was slechts eenmalig en speelde zich af buiten werktijd, in de privésfeer. Geen sprake van een dringende reden.

Ontslag op staande voet niet rechtsgeldig gegeven omdat geen sprake was van een dringende reden. Verbod op nevenwerkzaamheden niet eenduidig uitgelegd, dus werkneemster handelde niet in strijd hiermee.

Werkgever kon of mocht er niet op vertrouwen dat het in de overeenkomst genoemde bedrag van € 9.999 het juiste bedrag was. Werkgever is gehouden € 173.302,89 te betalen.

Uit de loonstroken van werknemer blijkt dat de aan hem betaalde provisie niet werd gereserveerd als ‘cautievergoeding’ waarmee zijn lening kon worden afgelost. Daarnaast getuigt het juist van goed werkgeverschap dat werkgeefster heeft getracht werknemer te helpen bij het oplossen van zijn schuldenproblematiek.