Dat appellante tijdens haar verblijf in Gambia wel beschikbaar was voor de Nederlandse arbeidsmarkt en het verrichten van sollicitatieactiviteiten maakt, wat daarvan ook zij, niet dat toepassing van de dwingendrechtelijke uitsluitingsgrond uit de WW geen rechtsplicht meer kan zijn. De ratio van de bepaling maakt dat niet anders.

ZW-uitkering en WW-uitkering terecht ingetrokken; geen privaatrechtelijke dienstbetrekkingen.

Voor het intreden van de werkloosheid ontvangen prepensioen heeft betrekking op eerder verlies van arbeidsuren en kan niet in mindering worden gebracht op WW.

Appellant was volledig, maar niet duurzaam, arbeidsongeschikt in de zin van de WIA en bovendien is er geen sprake van een bijzonder geval in de zin van artikel 64, elfde lid, WIA. Wel is er sprake van een overschrijding van de redelijke termijn, aangezien de procedure in totaal zes jaar heeft geduurd, hetgeen een overschrijding van twee jaar betreft van de in deze zaak als redelijke termijn aangemerkte periode van vier jaar.

Het ontvangen van een marginale stagevergoeding die niet opzettelijk is verzwegen vormt geen dringende reden om van terugvordering van de WW-uitkering af te zien.

Appellant kon redelijkerwijs duidelijk zijn dat hem ten onrechte een WW-uitkering werd betaald naast een volledige WAO-uitkering, nu de WAO- en de WW-uitkeringen die appellant ontving samen een bedrag aan bruto-inkomsten opleverden dat hoger was dan hetgeen hij aan inkomsten genoot in de periode waarin hij een gedeeltelijke WAO-uitkering had naast zijn werkzaamheden.