UWV weigert appellant ten onrechte in aanmerking te brengen voor faillissementsuitkering. Appellant is werknemer in de zin van de WW. Sprake van een gezagsverhouding, het verrichten van arbeid en een loonbetalingsverplichting.

Geen sprake van nawerking, aangezien werknemer niet arbeidsongeschikt was in de periode dat hij ZW-verzekerd was. Dat werknemer drager was van een gen dat een bepaalde ziekte veroorzaakt, maakt dat niet anders.

Het opleggen van een maatregel in de zin van artikel 45 ZW betekent niet dat er geen rechtsverhouding tussen UWV en betrokkene bestaat en tast als zodanig ook niet het recht op ziekengeld aan.

Terechte loonsanctie. Onvoldoende re-integratie-inspanningen en onjuiste FML. Reuma was inmiddels opgeknapt en het geldende protocol bij burn-outklachten geeft aan dat aangepaste en geleidelijke werkhervatting juist nodig is. Bedrijfsarts had moeten interveniëren.

Bij de vraag of appellante in staat moet worden geacht de in aanmerking komende arbeid te verrichten moet de zorg voor huishouding en kinderen en andere privéactiviteiten buiten beschouwing blijven.

Door vrijwillige verlenging periode loonbetaling bij ziekte is het manco van de te late start van re-integratie via het tweede spoor hersteld. UWV kan appellante in redelijkheid niet blijven verwijten dat zij te laat is gestart.

Onjuiste vaststelling dagloon door loon dat tijdens referteperiode vorderbaar was maar (nog) niet inbaar, niet mee te nemen in de berekening van het dagloon. Appellante heeft contact opgenomen met werkgever en gemaand het loon uit te betalen, hetgeen een afdoende en adequate handelwijze was in de zin van artikel 4, tweede lid, Dagloonbesluit; een loonvorderingsprocedure bij de kantonrechter is niet noodzakelijk.

Omdat het maandinkomen van werkneemster (als gevolg van een nieuwe loondoorbetalingsplicht op grond van art. 7:629 BW) het WIA-maandloon overtreft, is het maandelijks aan uitkering te betalen bedrag terecht op nihil gesteld. De onverschuldigde betaling van de WIA-uitkering, die via de werkgever is betaald, kan echter niet worden teruggevorderd omdat een dergelijke betaling in juridische zin niet aan de werkgever is gedaan.

Uitstroomregeling is toe te schrijven aan bedrijfseconomische redenen, zodat appellante, ondanks haar vrijwillige keuze gebruik te maken van de uitstroomregeling, niet verwijtbaar werkloos is geworden in de zin van de WW.

De omstandigheid dat het terug te vorderen bedrag aan onverschuldigd betaalde ZW-uitkering hoger is dan het bedrag aan loon dat achteraf aan appellante is betaald, vormt geen dringende reden om terugvordering te beperken.