Poging tot oplichting van klant van werkgeefster leidt tot verwijtbare werkloosheid. De WW-uitkering is terecht blijvend geheel geweigerd.

Werknemer die verdacht wordt van en vervolgens wordt veroordeeld voor betrokkenheid bij de invoer van cocaïne raakt volgens UWV verwijtbaar werkloos. De Raad kan zich vinden in het oordeel van UWV en overweegt dat de WW-uitkering terecht blijvend geheel is geweigerd.

UWV besluit terecht tot intrekking en terugvordering van WW-uitkering en toeslag, nu appellante ten onrechte niet heeft gemeld dat zij huishoudelijke werkzaamheden verricht en met de vader van haar kind samenwoont. Boete van € 10 passend.

Artikel 54 Wet SUWI – dat bepaalt dat de minister van Veiligheid en Justitie ten aanzien van de persoon die rechtens zijn vrijheid is ontnomen, onverwijld en kosteloos de gegevens en alle overige opgaven en inlichtingen, waarover deze beschikt en die noodzakelijk zijn voor het recht op uitkering, verstrekt aan het Uitvoeringsinstituut sociale verzekeringen – ontslaat de werknemer niet van zijn eigen informatieplicht. Appellant valt niet alleen objectief maar ook subjectief een verwijt te maken van de schending van zijn inlichtingenverplichting.

De periode van bedrijfssluiting waarin betrokkene niet heeft gewerkt en niet is betaald kan niet, reeds omdat een overeenkomst daarover ontbreekt, als onbetaald verlof als bedoeld in artikel 1, eerste lid, aanhef en onder i, van het Dagloonbesluit worden aangemerkt.

Appellant treft geen verwijt van werkloosheid gezien zijn medische toestand.

Bepalend voor vaststelling van het maatmaninkomen is het feitelijk genoten inkomen dat betrokkene ontving voor het intreden van arbeidsongeschiktheid. Werknemer heeft werkgeefster niet gemaand tot betalen van cao-loon waardoor het niet betaalde cao-loon niet in aanmerking kan worden genomen bij de vaststelling van het maatmaninkomen.

Het begrip ‘bijzonder geval’ in de zin van artikel 62 lid 3 WW moet restrictief worden uitgelegd. Dat appellante ervan uit is gegaan dat zij pas een aanvraag tot overname van de betalingsverplichtingen kon indienen nadat zij alles in het werk had gesteld om het vonnis van de kantonrechter tot een loonvordering te krijgen, komt voor haar rekening en levert geen grond op om een bijzonder geval aan te nemen.

Dat de keuze om managers voortaan in te huren met tussenkomst van een management B.V. is ingegeven door fiscale of arbeidsrechtelijke overwegingen maakt niet dat aan voornoemde constructie bij de beoordeling van de verzekeringsplicht geen betekenis toekomt. Beroep op gelijkheidsbeginsel slaagt evenmin.

UWV heeft terecht geconcludeerd dat appellant als hoofdmedewerker basispolitiezorg verwijtbaar werkloos is geworden wegens het ten onrechte ontvangen van kinderopvangtoeslag. Hoewel onderzoek van de FIOD naar gedragingen van appellant al in 2008 zijn aangevangen, is er sprake van een subjectief dringende reden vanwege het moment waarop de gedragingen kenbaar zijn gemaakt aan de korpschef. UWV heeft bovendien ten aanzien van de tweede werkloosheid van appellant terecht niet de dagloongarantie toegepast.