UWV heeft, vanwege de onzorgvuldige voorbereiding van de eigenrisicodrager welke voorbereiding UWV had moeten controleren, besluiten op onjuiste wijze bekendgemaakt, waardoor op onjuiste gronden het bezwaar niet-ontvankelijk is verklaard; het incidentele hoger beroep slaagt.

Door ook de beroepsgronden van appellante gericht op haar aanspraken op grond van de Wet WIA te beoordelen en daarover een beslissing te nemen, is de rechtbank getreden buiten de grenzen van het bestreden besluit en buiten de omvang van het geding.

Het besluit van UWV om een loonsanctie aan appellante op te leggen wegens het verrichten van onvoldoende re-integratie-inspanningen, omdat appellante zich vanaf de ziekmelding van werknemer X in september 2011 (al) had moeten richten op re-integratie in tweede spoor nu sprake was van een arbeidsconflict, is niet deugdelijk gemotiveerd.

Geen recht op vergoeding van immateriële schade wegens geestelijk lijden als gevolg van het feit dat pas na jaren procederen is gebleken dat UWV ten onrechte heeft geweigerd aan appellant een AAW/WAO-uitkering te verstrekken. UWV en rechtbank hebben het verzoek van appellant terecht opgevat als een verzoek om vergoeding van immateriële schade en niet (tevens) als een verzoek om vergoeding van materiële schade in de vorm van gederfde pensioeninkomsten.

Dringende redenen om geheel of gedeeltelijk van terugvordering af te zien kunnen slechts gelegen zijn in de onaanvaardbaarheid van de financiële of sociale consequenties die een terugvordering voor betrokkene heeft.

In het geval een belanghebbende werkgever de (mate van) arbeidsongeschiktheid van een (ex-)werknemer betwist, brengt de aard van de betrokken belangen mee dat UWV het besluit ten aanzien van die arbeidsongeschiktheid zorgvuldig, goed onderbouwd en inzichtelijk motiveert.

Met alle geobjectiveerde beperkingen is op overtuigende wijze rekening gehouden. Geen reden om de belastbaarheid anders in te schatten op grond van aangevoerde psychische klachten.

Niet aannemelijk is gemaakt dat appellant een deugdelijke grond had om in zo beperkte mate re-integratieactiviteiten te ontplooien. UWV heeft zich terecht op het standpunt gesteld dat hij verplicht was de ZW-uitkering (deels) op appellant te verhalen.

Arbeidsgeschiktheid kan niet met terugwerkende kracht worden vastgesteld. Beëindiging van ZW-uitkering dient te worden beoordeeld aan de hand van een zorgvuldig tot stand gekomen dossier, maar hiervoor is niet vereist dat de werknemer persoonlijk door een verzekeringsarts is gezien of dat alle door werknemer aangeboden stukken door de arts worden geaccepteerd.

Toekenning van een IVA-uitkering kan niet leiden tot het oordeel dat een werkgever geen re-integratie-inspanningen behoefde te verrichten gedurende de wachttijd.